بررسی مزیت نسبی جنگل داری وتوسعه اقتصادی در استانهای کشور

Abstract

یکی از منابع با اهمیت در تأمین سلامت محیط زیست و افراد یک جامعه،ذخایر طبیعی از جمله جنگل‏ها و مراتع است. جنگل به عنوان یکی از ذخایر طبیعی و زیست محیطی دارای اهمیت شایانی است و برای استفاده‏ و بهره‏برداری درست از آن وجود طرح‏ها و برنامه‏های‏ مشخص الزامی است. در این مقاله براساس آخرین اطلاعات مربوط به حسابهای منطقه ای استانها که در سال 1391 توسط مرکز آمار ایران منتشر شده است، به بررسی مزیت نسبی ارزش افزودۀ جنگل داری در استانهای کشور و مقایسۀ وضعیت بین استانها پرداخته می شود. سپس رابطۀ بین مزیت نسبی و توسعۀ اقتصادی در طول برنامۀ چهارم توسعه با استفاده از رویکرد داده های تابلویی ، برای تمامی استانها مورد بررسی قرار میگیرد. نتایج نشان می دهد که بترتیب استانهای مازندران با میانگین شاخص 30/6، گلستان با 16/6، سیستان و بلوچستان و چهارمحال و بختیاری با 95/3 و گیلان با 59/3 بیشترین مقدار شاخص مورد نظر در طول برنامۀ چهارم توسعه را به خود اختصاص داده اند. همچنین نتایج برآورد نشان می دهد که رابطه بین مزیت نسبی ارزش افزودۀ جنگلداری و توسعۀ اقتصادی منفی و معنی دار است، در نتیجه به منظور بهبود رابطۀ مورد نظر بهتر است، مزیت نسبی ارزش افزودۀ جنگلداری تخصصی تر شود، تا اثر مطلوبی بر وضعیت توسعۀ اقتصادی داشته باشد