تاملاتی در کودک‌آزاری با رویکردی بر قانون حمایت از کودکان و نوجوانان مصوب 1381

Abstract

<em>این مقاله تأملی دارد بر تبیین کودک‏آزاری و راه‏های مبارزه با آن توسط قانونگذار ایران، به‏ویژه بر اساس قانون حمایت از کودکان و نوجوانان (مصوب 1381)</em><em>. مفهوم کودک آزاری رابطه تنگاتنگی با عادات و فرهنگ جوامع دارد. در تبیین دوره کودکی و زمان آغاز بزرگسالی و نیز در شناخت وجوه تمایز کودک آزاری از اعمال شیوه‌های تربیتی، مانند تنبیه، لازم است قانون‌گذار در ارتباط تنگاتنگ با نظر عرف حرکت کند. </em><em>گرچه تنبیه یکى از حقوقى است که در زمینه تربیت اطفال براى والدین مقرر </em><em>شده</em><em>است</em><em>، </em><em>این به معنای توجیه و یکی پنداشتن آن با کودک‌آزاری نیست. </em><em>عدم پیش‌بینی ضمانت اجرایی مناسب برای کودک آزاری در ماده 2 قانون حمایت از کودکان و نوجوانان، ایرادات اساسی به مجازات‏های مقرر شده در ماده 4 این قانون، عدم تطابق حکم ماده 8 این قانون با روال قانونگذار در سایر قوانین جزایی و ابهام قانونى مربوط به مفهوم «حدود متعارف تنبیه و تأدیب» </em><em>از جمله ایرادات قانون حمایت از کودکان و نوجوانان است. </em><em>الحاق عبارت «هر گونه آزار جسمى یا روحى طفل» به موارد سلب حضانت از والدین در ماده 1173 قانون مدنی، پیش‌بینی ضمانت اجرا برای ماده 1178 قانون مدنی و ایجاد دفتر حمایت از کودکان در مراجع قضایى و حمایت از اطفال بزه‌دیده در مرحله بعد از وقوع جرم از جمله پیشنهادات این پژوهش‌اند.</em>