بررسی تأثیر نگرش مردم محلی بر پایداری مناطق روستایی درجهتِ توسعة گردشگری روستایی مورد شناسی: منطقة قلات شیراز

Abstract

<strong>رویکرد نوین گردشگری، در‌پی بهبود کیفیت زندگی ساکنان محلی، ارتقاء تجربه‌های گردشگران و حفظ محیط زیست مقصد است. توجه به نقش مردم محلی و سنجش سطوح مختلف پایداری، شناخت توسعة گردشگری روستایی و ترویج آن را ‌‌آسان‌تر ‌‌می‌کند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر نگرش مردم محلی بر پایداری عمومی مناطق روستایی درجهتِ توسعة گردشگری روستایی است. پژوهش از‌لحاظِ هدف، کاربردی و از‌نظرِ روش، توصیفی- پیمایشی است. جامعة آماری پژوهش، مردم محلی و گردشگران منطقة قلات در نزدیکی شهر شیراز است. بدین منظور، نمونه‌ای برابر با 385 نفر براساس جدول مورگان و با روش نمونه‎گیری تصادفی ساده برای مردم محلی و ‌‌نمونه‌گیری در دسترس برای گردشگران انتخاب شد. با بررسی ادبیات و مبانی نظری، فرضیه‌ها و مدل پژوهش توسعه داده شد. داده</strong><strong>‎</strong><strong>ها با استفاده از پرسشنامه گرد</strong><strong>‎</strong><strong>آوری شد. پایایی پرسشنامه با استفاده از آلفای کرونباخ و پایایی مرکب و روایی آن با استفاده از روایی هم‌گرا و واگرا سنجش قرار گرفت. برای بررسی فرضیه‌های پژوهش از مدل معادلات ساختاری موسوم به «تحلیل مسیر» در نرم‌افزار</strong><strong>WARP </strong><strong>PLS</strong><strong> استفاده شد. نتایج به‌دست آمده از این پژوهش نشان داد، بدون در‌نظر گرفتن نگرش مردم محلی به‌عنوان تعدیل‌گر، متغیّرهای پایداری اجتماعی، پایداری اقتصادی و پایداری زیست‌‌محیطی، به‌ترتیب بیشترین تأثیر را در توسعة گردشگری روستایی منطقة قلات دارند؛ ولی با تعدیل‌گری نگرش مردم محلی، پایداری اقتصادی بر توسعة گردشگری تأثیری ندارد و ‌‌رابطة بین پایداری زیست‌محیطی با توسعة گردشگری روستایی را تعدیل ‌‌نمی‌کند.</strong>