ارزیابی راهبرد توانمندسازی حاشیه‌نشینان در بهسازی شهر زابل

Abstract

<strong>حاشیه‌نشینی یکی از مسائل و مشکلات مدیریت شهری کشور به‌شمار می‌رود. در جدیدترین تجربة نظام برنامه‌ریزی شهری، کشور با برنامة بهسازی و توانمندسازی، در‌پی کاهش و کنترل ابعاد این مشکل برآمده است، اما هنوز در این زمینه کاستی‌هایی مانع دستیابی به اهداف توسعة یکپارچة شهری است. شهر زابل در سال‌های اخیر و به‌خصوص از 1355 به بعد، رشد و گسترش فیزیکی زیادی داشته است که باعث به‌وجود آمدن محله‌های زیادی در حاشیة آن شده است. وضعیت حاشیه‌نشینان شهر زابل که از‌نظرِ تأسیسات و خدمات زیربنایی شهری مانند آسفالت معابر و کوچه‌ها، فاضلاب شهری، فضاهای عمومی در وضعیت نامطلوبی قرار دارند؛ این سؤال را به‌وجود می‌آورد که مهم‌ترین مشکل حاشیه‌نشینان در بهسازی محله‌هایشان چیست؟ مقالة حاضر به بررسی و ارزیابی توانمندسازی آنها بر‌اساس ویژگی‌های اجتماعی- اقتصادی سرپرستان خانوارها، وضعیت کالبدی و فضایی محله‌ها، مسکن و وضعیت مشارکت حاشیه‌نشینان زابل پرداخته است. اطلاعات حاصل از 316 پرسشنامة توزیع‌شده در 14 محلة حاشیه‌ای زابل، به‌وسیلة نرم‌افزارهای </strong>SPSS<strong>و </strong>Excel<strong>تجزیه‌و‌تحلیل شده و امتیاز شاخص‌های اصلی و فرعی توانمندسازی هر‌یک از محله‌های حاشیه‌ای به‌دست آمده است. مجموع نمرات استاندارد هر‌یک از محله‌ها تعیین و بر مبنای روش </strong>Z-score<strong>، محله‌های حاشیه‌ای زابل رتبه‌بندی شده‌اند. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که بیشتر محله‌ها، 10 محله از 14 محلة حاشیه‌نشین در سطح خیلی ضعیف تا متوسط از‌نظرِ توانمندسازی قرار دارند که مهمترین عامل آن مشکلات اقتصادی مانندِ بیکاری 9/26 درصد از سرپرستان خانوار و درآمد حاشیه‌نشینان است که نتیجة آن، توانایی تنها 85/2 درصد از حاشیه‌نشینان در پرداخت نقدی هزینة بهسازی محله‌هاست. ایجاد اشتغال پایدار و درآمد ثابت می‌تواند باعث توانمندسازی حاشیه‌نشینان زابل شود.</strong>