بهسازی بافت فرسوده شهری با رویکرد پایداری اجتماعی مورد شناسی: محله دریادل شهر مشهد

Abstract

<strong>امروزه تعیین نحوۀ مداخله در بافت فرسوده، به یکی از چالش‌برانگیزترین مباحث مدیریت شهری تبدیل شده است. از آنجا که در مباحث مدیریت برنامه‌ریزی شهری، توجه به موضوعات اجتماعی، اجتناب‌ناپذیر و جزء جدایی‌ناپذیر طرح‌های شهری شمرده می‌شود؛ بنابراین، با تعیین و استفاده از ابعاد پایداری اجتماعی می‌توان رویه‌های مؤثّر بر مباحث اجتماعی را در جهت ساماندهی بافت فرسوده مورد بررسی و شناسایی قرار داد. </strong><strong>روش تحقیق در این پژوهش به‌لحاظ هدف کاربردی و به‌لحاظ روش، توصیفی-تحلیلی است.</strong><strong> به این منظور، پس از تعیین شاخص‌های پایداری اجتماعی و تهیۀ پرسش‌نامه، وضعیت این شاخص‌ها در محلۀ دریادل شهر مشهد مورد بررسی قرار گرفته است. در ادامه به کمک یافته‌های توصیفی و استنباطی حاصل و با استفاده از مدل </strong><strong>SWOT</strong><strong>، نقاط قوّت، ضعف، فرصت و تهدید مورد شناسایی قرار گرفته و براساس آن راهبردهایی جهت مداخله در محلۀ مورد نظر پیشنهاد شده؛ همچنین، از تلفیق تحلیل </strong><strong>SWOT</strong><strong> با تکنیک تحلیل سلسله‌مراتبی، جهت تعیین بهترین نحوۀ مداخله استفاده شده است. بر این اساس و بر پایۀ نظرات بالغ بر 15 نفر از کارشناسان، از میان گزینه‌های قابل انتخاب، معرفی موقعیت ویژه و ارزش‌های اقتصادی؛ محلۀ دریادل در جهت جلب مشارکت ساکنان با امتیاز نرمال شدۀ (302/0) به‌عنوان بهترین راهکار برون‌رفت، از مشکلات این بافت شناخته شده است.</strong>