تحلیل فضایی شاخص‌های توسعۀ آموزشی در مناطق شهری و روستایی‌ کهگیلویه و بویراحمد

Abstract

اساس توسعه در هر کشوری بر آموزش استوار است و شاخص‌های توسعة آموزشی زمینه‌ساز دست‌یابی به توسعۀ پایدار انسانی محسوب می‌شوند. آموزش بالاتر، زمینۀ دست‌یابی به شغل بهتر، شرایط بهتر زندگی و انسانی‌تر کردن زندگی را فراهم می‌سازد و اجتماعی معقول‌تر و فضای متعادل‌تر را به ارمغان می‌آورد. از سویی توزیع بهینة شاخص‌های آموزشی زمینۀ دست‌یابی به سلامت، آسایش و زیبایی شهری را که مقدمات توسعۀ پایدار شهری هستند،فراهم می‌آورد. در پژوهش حاضر سعی شده است که به تحلیل فضایی نماگرهای آموزشی در یکی از محروم‌ترین استان‌های ایران؛ یعنی کهگیلویه و بویراحمد پرداخته شود. برای نیل به این مهم از 24 نماگر شهری و روستایی استفاده شده است. پژوهش سعی دارد به کمک روش‌های ضریب ویژگی و تکنیک مک گراناهان به تحلیل فضایی این نماگرها بپردازد. یافته‌های پژوهش با بهره‌گیری از روش تقسیم بر انحراف معیار نشان می‌دهد که یاسوج با شاخص ترکیبی 82.51 در رتبة اول، دهدشت با شاخص 47.54 و سی‌سخت با شاخص 45.89 در رتبه‌های دوم و سوم استان قرار گرفته‌اند. گچساران، چرام، بهمئی، باشت، مارگون، چاروسا، لوداب، دیشموک و لنده به ترتیب در مراتب چهارم تا دوازدهم استان قرار داشته‌اند. <br />ضریب ویژگی نشان می‌دهد که یاسوج با 49994.84 از نظر برخورداری از نماگرهای آموزشی در رتبة اول استان قرار گرفته است. دهدشت، گچساران، سی‌سخت، بهمئی، چرام، باشت، چاروسا، مارگون، لوداب، دیشموک و لنده به ترتیب در رتبۀ دوم تا دوازدهم قرار گرفته‌اند. نتایج پژوهش با بهره‌گیری از تکنیک مک گراناهان نشان از آن دارد که یاسوج با شاخص ترکیبی 4.892 در رتبة نخست استان قرار داشته است. دهدشت با شاخص ترکیبی 2.75 و سی‌سخت با شاخص ترکیبی 2.475 در رتبه‌های دوم و سوم استان قرار گرفته‌اند. گچساران، چرام، بهمئی، باشت، چاروسا، مارگون، لوداب، دیشموک و لنده به ترتیب در رتبه‌های بعدی قرار داشته‌اند.