ارزیابی عدالت فضایی در توزیع و توسعه پایدار فضای سبز شهری با استفاده از مدل آنتروپی و ضریب پراکندگی (نمونه موردی: مناطق 10 گانه شهر شیراز)

Abstract

<strong>چکیده</strong> در عصر حاضر اهمیت و نقش فضای سبز در حیات و توسعه شهرها تا حدی است که به عنوان یکی از شاخص­های توسعه پایدار از آن یاد می­شود. در توسعه پایدار شهری توزیع متناسب فضای سبز با توجه به پراکندگی متوازن جمعیت یکی از اصول برقراری عدالت جغرافیایی است. می­باشد. این پژوهش با استفاده از روش تحلیلی – توصیفی در پی دستیابی به هدف اصلی پژوهش یعنی ارزیابی وضعیت سرانه­ فضای سبز در مناطق ده­گانه شهر شیراز می­باشد در این راستا با گرد­آوری اطلاعات موجود در طرحهای توسعه شهری و سرشماری­های رسمی مرکز آمار ایران طی سال­های 1385، 1390 و 1394، تحلیل­های لازم با استفاده از مدل­های آنتروپی و ضریب پراکندگی صورت گرفته است. یافته‌های تحقیق نشان می­دهد که بالاترین سرانه فضای سبز شهری به ترتیب در مناطق 9، 3، 6، 1 و کمترین سرانه فضای سبز به ترتیب مربوط به مناطق 8 و 7 می‌باشد. در محاسبات مدل ضریب پراکندگی عدد (20/0) بدست آمد که برخلاف تحقیقات قبلی در خصوص نمونه مورد مطالعه این پژوهش، نشانگر تحقق اصل عدالت محوری در برنامه­ریزی فضایی شاخص فضای سبز در سال 1394 می­باشد. نتایج حاصل از ضریب آنتروپی نیز نشان داد که توزیع جمعیت در مناطق ده­گانه شهر شیراز در سال 1385 متعادل بوده، در سال 1390به سمت توزیع نابرابری جمعیت پیش رفته و سپس در سال 1394 دوباره به سمت عدد 1 که نشان‌دهنده توزیع متعادل است، سوق یافته است.