تحلیل رابطه بین ضخامت و ارتفاع وارونگی و شدت آلودگی هوا در شهر تهران

Abstract

آلودگی هوای تهران یکی از معضلات اساسی این شهر است. این شهر به­عنوان یکی از آلوده­ترین شهرهای جهان محسوب می­شود. بخشی از آلودگی مانند سایر کشورهای جهان بیشتر ناشی از ازدیاد جمعیت، استفاده از سوخت­های فسیلی، ترافیک سنگین، زیاد بودن وسایل نقلیه فرسوده، گسترش نامناسب صنایع و بی­توجهی به مکان­یابی صنایع می­باشد و بخش دیگر آلودگی مربوط به وضعیت جغرافیایی شهر تهران می­باشد که در دامنه جنوبی ارتفاعات البرز واقع شده و از شمال و مشرق به وسیله کوه­های بلند محصور مانده است. به همراه تأثیر اقلیمی مانند بادهای آرام و پایداری هوا، کمبود نزولات جوی و وارونگی هوا در تشدید هوای تهران بسیار موثر می­باشد. از بین اینورژن­های انتخابی مشاهده می­شود زمانی که ارتفاع اینورژن به سطح زمین نزدیک شده است، برشدت آلودگی هوا (شاخص کیفیت هوای ایستگاه­ها) افزوده شده است. این مساله در اینورژن­های انتقالی به­طور چشمگیری بر شدت آلودگی هوا افزوده است. در اینورژن­های با منشأ دینامیکی، شرایط اقلیمی حاکم به­گونه­ای بوده است که پایداری عمیقی در لایه­های نزدیک سطح زمین ایجاد نموده است. با توجه به فراینده­های نزولی حاکم، در ضخامت زیادی از جو، عمق اینورژن­ها افزایش یافته است.