نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorصیدایی, سید اسکندرfa_IR
dc.contributor.authorحسینی, سیده سمیهfa_IR
dc.contributor.authorیزدانبخش, بنت الهدیfa_IR
dc.date.accessioned1399-07-09T09:46:58Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-09-30T09:46:58Z
dc.date.available1399-07-09T09:46:58Zfa_IR
dc.date.available2020-09-30T09:46:58Z
dc.date.issued2018-05-22en_US
dc.date.issued1397-03-01fa_IR
dc.date.submitted2014-09-07en_US
dc.date.submitted1393-06-16fa_IR
dc.identifier.citationصیدایی, سید اسکندر, حسینی, سیده سمیه, یزدانبخش, بنت الهدی. (1397). ارزیابی پایداری زیست‌محیطی شهر اصفهان با تأکید بر آلودگی هوا. جغرافیا و برنامه ریزی محیطی, 29(1), 113-126. doi: 10.22108/gep.2018.97857.0fa_IR
dc.identifier.issn2008-5362
dc.identifier.issn2252-0910
dc.identifier.urihttps://dx.doi.org/10.22108/gep.2018.97857.0
dc.identifier.urihttp://gep.ui.ac.ir/article_22967.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/368580
dc.description.abstractارزیابی پایداری زیست‌محیطی، یکی از مهم‌ترین ابزارها در فرایند برنامه‌ریزی توسعة پایدار است و بنابراین توجه به آن در سیاست‌گذاری‌ها و برنامه‌ریزی‌ها برای دستیابی به یک برنامه‌ریزی مناسب همگام با متغیرهای محیط طبیعی، امری اجتناب‌ناپذیر است. یکی از مؤلفه‌های اصلی پایداری زیست‌محیطی، شاخص آلودگی هواست. شهر اصفهان با توجه به افزایش روزافزون جمعیت، مصرف انرژی و ایجاد آلودگی ناشی از سیستم حمل‌ونقل، افزایش تعداد وسایل نقلیه و گسترش فعالیت‌های معدنی و صنعتی در زمرة شهرهایی است که مسائل زیست‌محیطی به‌ویژه آلودگی هوا در آن اهمیتی دوچندان دارد؛ به همین دلیل هدف از پژوهش حاضر، ارزیابی پایداری زیست‌محیطی شهر اصفهان با تأکید بر آلودگی هواست. با توجه به داده‌ها، نوع پژوهش کاربردی است و داده‌ها به‌ روش کتابخانه‌ای گرد‌آوری شده‌اند. برای نمایش داده‌ها، نرم‌افزارهای Excel و MATLAB به کار رفت. در این پژوهش 5 شاخص اصلی آلودگی هوا طی سال‌های 1390-1386 بررسی شدند که عبارت‌اند از: میانگین گاز مونوکسیدکربن CO، میانگین گاز دی‌اکسید گوگرد SO2، میانگین گاز ازت NO2، میانگین گاز ازون O3 و میانگین ذرات معلق زیر 10 میکرون. برای ارزیابی میزان پایداری از مدل FPPSI استفاده شد. نتایج پژوهش حاکی است شرایط زیست‌محیطی شهر اصفهان از نظر آلودگی هوا در سال‌های 1390-1386 به سمت ناپایداری سوق پیدا کرده است؛ به گونه‌ای که سال 1390 بیشترین میزان آلودگی را دارد؛ همچنین میزان گاز دی‌اکسید گوگرد و منوکسیدکربن بیش از سایر آلاینده‌ها در ناپایداری زیست‌محیطی شهر اصفهان تأثیر داشته است.fa_IR
dc.format.extent1403
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه اصفهانfa_IR
dc.publisherUniversity of Isfahanen_US
dc.relation.ispartofجغرافیا و برنامه ریزی محیطیfa_IR
dc.relation.ispartofGeography and Environmental Planningen_US
dc.relation.isversionofhttps://dx.doi.org/10.22108/gep.2018.97857.0
dc.subjectپایداری زیست‌محیطیfa_IR
dc.subjectآلودگی هواfa_IR
dc.subjectروش ‏FPPSIfa_IR
dc.subjectشهر اصفهان.‏fa_IR
dc.titleارزیابی پایداری زیست‌محیطی شهر اصفهان با تأکید بر آلودگی هواfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeمقاله علمیfa_IR
dc.contributor.departmentدانشیار دانشکده جغرافیا، دانشگاه اصفهانfa_IR
dc.contributor.departmentدکتری توریسم دانشگاه فدرال کازان ،روسیه،بورسیه دانشگاه اصفهانfa_IR
dc.contributor.departmentدانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، دانشگاه اصفهانfa_IR
dc.citation.volume29
dc.citation.issue1
dc.citation.spage113
dc.citation.epage126


فایل‌های این مورد

Thumbnail

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد