تحلیلی بر سطوح توسعه‌یافتگی زیرساخت‌های گردشگری در استان کرمانشاه با استفاده از مدل‌های ترکیبی

Abstract

صنعت گردشگری با توجه به مزایای فراوانی که برای جوامع، چه در قالب دور افتاده­ترین روستاها و یا کلان­شهرها دارد، مورد توجه برنامه­ریزان و سیاست‌گذاران امر توسعه واقع شده است. یکی از مهم­ترین ارکان گردشگری مسائل مربوط به زیرساخت­های گردشگری و تعادل بین تعداد گردشگران و زیرساخت­های موجود می­باشد. لذا هدف از پژوهش حاضر که از نوع توصیفی ـ تحلیلی و کاربردی بوده، اولویت­بندی و تعیین سطوح توسعه­یافتگی شهرستان­های استان کرمانشاه در زمینه برخورداری از زیرساخت­های گردشگری می­باشد. روش گردآوری اطلاعات از نوع اسنادی و میدانی می­باشد. جهت دستیابی به هدف اصلی پژوهش از 18 شاخص مرتبط با زیرساخت­های گردشگری استفاده شده است. همچنین، جهت وزن­دهی به شاخص­های پژهش از پرسشنامه کارشناسان (30 کارشناس متخصص در زمینه گردشگری) استفاده به عمل آمد. جهت اولویت­بندی شهرستان­های استان از تکنیک ترکیبی (TOPSIS و AHP)، جهت تعین توسعه­یافتگی شهرستان­ها از تحلیل خوشه­ای و برای نمایش سطوح توسعه­یافتگی از نرم­افزار GIS استفاده گردید. یافته­های پژوهش نشان داد سه شهرستان قصرشیرین، پاوه و کرمانشاه به ترتیب با ضریب اولویت 583/0، 569/0 و 512/0 رتبه­های اول تا سوم و سه شهرستان ثلاث باباجانی، دالاهو و هرسین با ضریب اولویت 198/0، 278/0 و 279/0 در پایین­ترین رتبه­های به لحاظ برخورداری از زیرساخت­های گردشگری واقع شده­اند. در مجموع به لحاظ توسعه­یافتگی در زیرساخت­های گردشگری حدود 21 درصد شهرستان­های استان در سطوح بسیار برخوردار و برخوردار، 36 درصد درسطح نسبتاً برخوردار، 43 درصد در سطوح محروم و بسیار محروم واقع شده­اند.