توریسم، راهکاری جهت توسعه پایدار روستاهای مناطق بیابانی ایران، مطالعه موردی روستای فهرج، استان یزد

Abstract

امروزه توریسم به عنوان ابزاری جهت توسعه روستایی در نظر گرفته می شود. این پژوهش باهدف شناسایی قابلیتهای توسعه گردشگری در روستای فهرج استان یزد و بهره برداری از این قابلیتها جهت فراهم سازی زمینه های توسعه در چهارچوب توسعه پایدار انجام شده است. به منظور دستیابی به این هدف از مشاهده، مطالعه میدانی، مصاحبه نیمه ساختار یافته با مسولین و ساکنین روستا و پرسشنامه بسته استفاده شده است. تجزیه و تحلیل پرسشنامه ها به روش کمی نشان میدهد روستای فهرج پتانسیلهای لازم جهت توسعه گردشگری را دارد. اما به دلیل عدم بهره برداری از این قابلیتها زمینه توسعه پایدار روستایی در این منطقه فراهم نشده است. با بکارگیری مدل باتلر مشخص شد که این روستا در مرحله اکتشافی قرار گرفته است و ازاغلب منابع گردشگری روستا استفاده نشده است. در این مطالعه اثرات اقتصادیی اجتماعی-فرهنگی و زیست محیطی گردشگری برروستا و همچنین میزان رضایت جامعه میزبان بررسی شده است؛علی رغم اینکه گردشگری در روستا اثرات مثبت اجتماعی – فرهنگی نظیر افزایش غرور روستاییان،افزایش آگاهی آنها از آثار تاریخی، بازسازی مکانهای تاریخی و حفاظت از آنها را در پی داشته است، جامعه میزبان نتوانسته از مزایای اقتصادی آن بهره مند گردد. با این حال گردشگری از بعد زیست محیطی با مراقبت بیشتر روستاییان از تمیز ماندن روستا همراه بوده است. به علت عدم وجود گردشگر کافی در روستا، گردشگری آثار منفی به همراه نداشته است. همچنین جامعه میزبان رضایتمندی خود را از توسعه گردشگری در روستا بیان کرده است