بازتولید نظم و امنیت پایدار در ساختار متکثر قومی مبتنی بر مدل وفاق

Abstract

به زعم مردم شناسان، اقوام ایرانی در این کشور یک موزاییک فرهنگی همچون قطعه ای از یک پازل بوده که همه در کنار هم یک هویت کل به نام ایران بزرگ را رقم زده اند. ایران به عنوان کشوری یکپارچه و گروه سرزمینی واحد، قومیت ها و اقوام مختلفی؛ نظیر: فارس، کرد، ترک، عرب، بلوچ، ترکمن، لر، گیلک، طبری و... را در خود سکنی داده است که با وجود تفاوت های گویشی و در بعضی از موارد مذهبی و دیگر تمایزات پاره فرهنگی، وجه اشتراک همه ی اقوام علاوه بر خاستگاه واحد سرزمینی(فلات ایران) تاریخ، فرهنگ، هویت ملی و سرزمینی و... می باشد. اهمیت این موضوع با مد نظر قرار دادن دیپلماسی غرب در ایجاد شکاف قومی و مذهبی در ایران، کاملا ملموس و مشهود است؛ بنابراین بر مبنای درک شرایط و موقعیت حساس منطقه ای و جهانی، نگارندگان با هدف بازتولید نظم و امنیت پایدار، مدل «وفاق اجتماعی و انسجام جامعه ای» را با استفاده از روش کتابخانه ای و تحلیلی مورد بررسی و تبیین قرار داده اند. جمع بندی نتایج مبین آن است که ساخت اجتماعی با کاربست این الگو می تواند از طریق ایجاد رابطه ی «سیبرنتیک»، ارتقای سرمایه ی اجتماعی را به دنبال داشته و در نتیجه با تقویت و ارتقای «هویت ملی» بستر مشارکت پویا و مؤثر گروه های مختلف قومی و مذهبی را در بازتولید امنیت ملی فراهم کرده و به تبع آن موتور محرکه ی توسعه ی پایدار منطقه ای و ملی را شتاب بخشد. قدر مسلم دستیابی به این استراتژی در فرآیند دیپلماسی کلان کشور و منطقه ای و محلی، نیازمند اتخاذ رویکرد سیستمی و پرهیز از اعمال برنامه ها و اقدامات تقلیل گرایانه می باشد.