بررسی مکان گزینی مسکن و اثرات آن بر الگوهای توسعه شهری

Abstract

جمعیت شهری در دنیا به شدت رو به افزایش است و این افزایش جمعیت، چالش‌هایی را برای توسعه‌ پایدار به همراه داشته است که از آن جمله می‌توان به کمبود مسکن به‌ویژه برای طبقات فقیر اشاره کرد. در کشور ما نیز در حال حاضر 5/71 درصد جمعیت در نقاط شهری ساکن هستند و مسکن شهرنشینان به یکی از موضوعات اساسی در جامعه تبدیل شده است. در این پژوهش بحث مکان‌گزینی مسکن مهر که از سیاست‌های دولت نهم و دهم است و تأثیر آن روی مدل توسعه‌ درون‌زا و برون‌زای شهری بررسی و مطالعه شده است. بررسی‌ها در مورد شهر بجنورد که مورد مطالعه این پژوهش است، نشان می‌دهد که حدود 93 درصد از 6205 واحد مسکونی مسکن مهر شهر بجنورد، در بافت منفصل در قالب شهرک گلستان احداث شده است. نتایج تحقیق که با روش توصیفی- تحلیلی انجام شده، نشان می‌دهد که معیارهای عمده‌ مکان‌گزینی، بحث مالکیت زمین و شاخص‌های طبیعی بوده است و به شاخص‌های اقتصادی و اجتماعی کم‌تر توجه شده است. این مسأله سبب تداوم مدل شهر پراکنده شده که با اصول شهرهای پایدار هم‌خوانی مناسبی ندارد