تأثیر تمرین تناوبی با شدت بالا در محیط گرم بر عملکرد هوازی و بی‌هوازی مردان فعال

Abstract

هدف از پژوهش حاضر تعیین تأثیر تمرین تناوبی با شدت بالا در محیط گرم بر عملکرد هوازی و بی‌هوازی مردان فعال بود. 24 دانشجوی مرد فعال با توجه به برآورد vVO_2maxبه سه گروه تمرین در محیط‌ گرم (8 نفر)، تمرین در محیط طبیعی (8 نفر) و کنترل (8 نفر) به‌صورت همتا تقسیم شدند. آزمودنی‌های گروه محیط گرم‌ و طبیعی 12 جلسه طی دو هفتۀ متوالی تمرین کردند. هر جلسۀ تمرین شامل 5 وهلۀ 150 ثانیه‌ای دویدن با شدت 90-85 درصد vVO_2maxروی نوار گردان بود و بین هر وهله 150 ثانیه دویدن با شدت 50 درصد vVO_2max به‌عنوان استراحت فعال قرار داشت. پیش و پس از پروتکل پژوهش، آزمون T_max و آزمون فزایندۀ بیشینه روی نوار گردان جهت بررسی عملکرد هوازی و آزمون وینگیت به‌منظور بررسی عملکرد بی‌هوازی در محیطی با دمای 1±23 درجه و رطوبت 5±35 درصد طبیعی اجرا شد. بررسی داده‌ها، از طریق تحلیل واریانس یکسویه در سطح 05/0P< نشان داد، تمرین تناوبی با شدت بالا در محیط گرم، شاخص‌های vVO_2max، T_max، مسافت حداکثر سرعت توان هوازی و میانگین توان بی‌هوازی به‌ترتیب به مقدار 3/14 درصد، 3/16 درصد، 4/33 درصد و 1/40 درصد نسبت به پیشرفت گروه تمرین در محیط طبیعی افزایشی معنا‌دار داشت، اما حداکثر توان بی‌هوازی (15 درصد) تنها نسبت به گروه کنترل افزایش معنا‌داری داشت (05/0P<). همچنین مقدار لاکتات پس از آزمون T_max تنها در گروه تمرین در محیط گرم (6/12- درصد) کاهش معناداری نشان داد، اما در مقایسه‌های بین‌گروهی تفاوت معنادار نبود (05/0P<). گروه کنترل در هیچ‌یک از شاخص‌ها تفاوت معناداری نشان نداد (05/0P<). به‌طور کلی نتایج نشان داد دو هفته تمرین تناوبی با شدت بالا در محیط گرم، عملکرد هوازی و برخی شاخص‌های عملکرد بی‌هوازی را نسبت به محیط طبیعی به‌طور معناداری بهبود می‌دهد.