اثر تمرین مقاومتی بر برخی عوامل آمادگی جسمانی و نشانگرهای التهابی در مردان دارای اضافه وزن

Abstract

هدف از این پژوهش بررسی اثر دوازده هفته برنامۀ تمرینی مقاومتی بر برخی عوامل آمادگی جسمانی و نشانگرهای التهابی در مردان دچار اضافه وزن بود. در یک کار‌آزمایی نیمه‌تجربی 25 مرد جوان (دامنۀ سنی 96/1±9/20 سال و قد 39/7±34/170سانتی‌متر) به‌صورت هدفمند در دسترس انتخاب شدند و به‌طور ‌تصادفی در دو گروه تمرین مقاومتی (15 نفر) و کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. گروه تمرین مقاومتی به مدت دوازده هفته و سه جلسه در هفته با شدت‌های متفاوت به تمرین پرداختند. تمرینات مقاومتی شامل شش حرکت ایستگاهی به‌صورت دایره‌ای بود. پنج میلی‌لیتر خون وریدی قبل از تمرین و 24 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین در وضعیت ناشتا به‌منظور تعیین برخی نشانگرهای التهابی جمع‌آوری شد. با استفاده از آزمون t مستقل و زوجی‌شده وزن و شاخص تودۀ بدنی آزمودنی‌ها پس از دوازده هفته تمرین تغییر معناداری نداشت (05/0P>). اما برخی عوامل آمادگی جسمانی (,VO­_2peak یک تکرار بیشینه پرس ساق و پرس سینه) افزایش و برخی ویژگی‌های آنتروپومتریکی (نسبت محیط کمر به لگن و درصد چربی بدن) آزمودنی‌ها بعد از دوازده هفته، کاهش معناداری یافتند (05/0P<). همچنین گروه تمرینی کاهش معناداری در مقاومت به انسولین، سطوح لپتین و TNF-α از خود نشان دادند (05/0P<). ضریب همبستگی پیرسون رابطۀ معناداری را بین TNF-α با BMI، W/H، درصد چربی بدن و انسولین نشان داد (05/0P<). نتایج به‌دست‌آمده نشان داد که دوازده هفته تمرین مقاومتی در مردان جوان غیر‌فعال دارای اضافه می‌تواند برخی عوامل آمادگی جسمانی و آنتروپومتریک و همچنین نشانگرهای التهابی را بهبود بخشد.