نقش امامان اهل بیت در عرفان با تأکید بر آموزه‌های عرفانی امام علی

Abstract

سخن از نقش امامان اهل بیت در پیدایش و گسترش معرفت الهی، کار سترگی است که از بیان غیرمعصومان ممکن و مقدور نیست؛ به‌ویژه هنگامی که تأکید بحث بر محور مولای متقیان امیر مؤمنان علی‌بن‌ابی‌طالب باشد؛ امامی که سراسر زندگی ایشان مشحون از معارف بلند عرفانی در صحنه معرفت و عمل است. او که فرمود: «ینحدر عنی‌السیل و لایرقی إلی‌الطیر» (نهج‌البلاغه، خ3، بند 1) و این سخن به عرفان در بُعد نظری و معرفتی اختصاص ندارد؛ زیرا در بُعد عملی نیز اوج عرفان عملی فقط به ساحت معصومان اختصاص دارد و دیگران باید راه شهود، مکاشفه و سیروسلوک را از آنان فراگیرند: «بکم یسلک إلی الرضوان» (مفاتیح نوین، زیارت جامعه کبیره، ص537).براین ‌اساس نوشتار حاضر برآن است با کرامت علوی بتواند گوشه‌ای از رهاورد آن انوار تابناک در عرصه عرفان را به‌تصویر بکشد؛ آن‌گونه که منابع شیعی، سرشار از آن حقایق برگرفته از میوه‌های ناب شجره طوبی و بی‌بدیل این خاندان است و این آموزه‌های نورانی، دستمایه عرفان اسلامی با گرایش‌های گوناگون درون‌دینی است.