مسائل و ضرورتهای سربازگیری در ایران عصر قاجار(مطالعه موردی: اسناد مازندران دوره ناصری)

Abstract

<span class="fontstyle2">چکیده<br /></span><span class="fontstyle2">پیشینه پدیده سربازگیری به حدود 400پیش از میلاد مسیح برمیگردد، اما در عصر قاجار، طبق گزارشات موجود،<br />سربازگیری بر مبنای «بنیچه» که چندان قدمتی هم ندارد، ضروری بود؛ در این عصر، سربازگیری از مؤلفههای مهم امنیتی<br />حیات اجتماعی مردم ایران به شمار میآمد. حال، مسأله اساسی تحقیق حاضر چرائی، چگونگی و ضرورت های<br />سربازگیری در ایران عصر قاجار(دوره ناصری) است.<br />فرضیه تحقیق عبارت از این است که سربازگیری در مواقع لزوم از رعیت و به منظور حفاظت از مرزها و سرکوب<br />شورش های داخلی صورت می پذیرفته است.<br />در انجام این تحقیق از روش تحقیق تاریخی (استقرائی) استفاده شده است که سعی دارد با رعایت امانت و حفظ اصول<br />علمی و نیز با نگاهی عینی به وقایع و حوادث مستند تاریخی که در اسناد و منابع تاریخی آمده است، به تبیین و استدلال<br />تاریخی موضوع بپردازد.<br />یافته های تحقیق نشان میدهد، مواردی همچون دزدی و غارت اموال مردم و اتباع خارجی توسط سربازان، عدم<br />پرداخت مواجب سربازان و گرفتاری معیشتی در زندگیشان، کمبود نان طی 72دفعه قحطی در عصر ناصری و 47بار<br />بلوای نان، سبک زندگی روستایی و عشایری، اعمال نفوذ خوانین به منظور سربازگیری از گروه کم بضاعت و فقیر و<br />فقدان قانون مدون، از موانع عمده سربازگیری در دوره ناصری بودهاند. دفع شورش و حفظ امنیت داخلی، مقابله با<br />تهاجم خارجی، رفع و ترمیم آثار پدید آمده از وقوع حوادث غیرمترقبه طبیعی و غیرطبیعی، پیشگیری از شیوع بیماری</span><span class="fontstyle3">-<br /></span><span class="fontstyle2">های وبا و طاعون و تعمیر ابنیه و راهها اهمیت و ضرورت سربازگیری در عصر ناصری بوده است</span> <br /><br />