دوری مکانی مراکز آموزش عالی کشاورزی و منابع طبیعی از مراکز اصلی آموزشی: چالش‌ها و راهبردها

Abstract

<em>بسیاری از مراکز آموزش عالی کشاورزی و منابع طبیعی، به دلیل نیاز به زمین‌‌های کشاورزی، گلخانه‌ها و آزمایشگاه‌ها، در خارج از شهر و دور از محدوده‌ی مراکز اصلی خود (دانشگاه‌های وابسته) واقع شده‌اند. این امر، علی‌رغم برخورداری از برخی مزایای فوق، سبب عدم رضایت و به تبع آن، کاهش رغبت و تمایل برای انتخاب، کار و فعالیت در این مراکز از جانب اعضای هیأت علمی، کارکنان و دانشجویان است. </em><em>از این رو، هدف پژوهش حاضر بر تحلیل راهبردی دوری مکانی مراکز آموزش عالی کشاورزی و منابع طبیعی از مراکز اصلی آموزشی قرار گرفت. </em><em>این پژوهش، از نظر نوع تحقیق، از نوع کاربردی، از نظر پارادایم تحقیق، از نوع کیفی و از نظر روش تحقیق، توصیفی است که با استفاده از فن دلفی کلاسیک انجام گرفت. نمونه مورد مطالعه که به صورت هدفمند انتخاب شد، آن دسته از اعضای هیأت علمی و دانشجویان دکتری کشاورزی و منابع طبیعی بودند</em><em> که با مقوله دوری مکانی از مراکز اصلی دانشگاهی درگیر </em><em>هستند.</em><em> مهم‌ترین نقاط قوت، ضعف، فرصت‌ها و تهدیدهای دوری مکانی از دیدگاه پاسخگویان شناخته شدند و در انتها میانگین امتیازات هر چهار بخش، با تحلیل ماتریس </em><em>SWOT</em><em> محاسبه شد. یافته‌ها نشان داد که نقطه برآیند حاصل از تحلیل ماتریس </em><em>SWOT</em><em> در ناحیه </em><em>WT</em><em> (راهبرد تدافعی) قرار دارد.</em><em> بر این اساس، بهتر است ساخت و احداث این مراکز در خارج از دانشگاه اصلی، متوقف شود و برای مراکز دور از دانشگاه‌های اصلی موجود نیز می‌باید تدابیر لازم جهت مرتفع نمودن نقاط ضعف و تهدید‌های موجود به کار گرفته شود. </em>