تأثیر علفکشهای پیش رویشی، پس رویشی و تلفیق آنها در کنترل علفهای هرز بهاره و تابستانه باغات سیب و انگور

Abstract

به منظور بررسی کارآیی علفکش‌های پیشرویشی و پسرویشی جدید در کنترل علف‌های هرز، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار در شهر تهران در باغ‌ سیب و در شهر قزوین در باغ انگور در سال زراعی 88 انجام گرفت. فاکتور اول علفکشهای پیشرویشی (دیورون (کارمکس WP 80%) به میزان 6/1 کیلوگرم ماده خالص در هکتار،‌ ناپروپامید (دورینول SC 45%) به میزان 1/4 کیلوگرم ماده خالص در هکتار، اکسیفلورفن (گل EC 24%) به میزان 48/0 کیلوگرم ماده خالص در هکتار، تریفلورالین (ترفلان EC 48%) به میزان 2/1 کیلوگرم ماده خالص در هکتار و شاهد (بدون علفکش)) و فاکتور دوم علفکش‌های پس‌رویشی (گلیفوسیت (رانداپ SL 41%) به میزان 5/2 کیلوگرم ماده خالص در هکتار + 8 کیلوگرم سولفات آمونیوم در هکتار، دوبار استفاده از گلیفوسیت همراه با سولفات آمونیوم، تریکلوپیر (گارلون EC 60%) به میزان2/1 کیلوگرم ماده خالص در هکتار و‌ دوبار استفاده از تریکلوپیر) بود. نتایج آزمایش نشان داد که استفاده از علفکش‌های پیش رویشی می‌تواند علف‌های‌هرز یکساله بهاره را 49 تا 93 درصد کنترل کند. یکبار استفاده از گلیفوسیت در کنترل یکساله‌ها مؤثر بود، ولی در کاهش وزن خشک علف‌های‌هرز چند ساله‌ مؤثر نبود. یک و یا دوبار استفاده از تریکلوپیر و دوبار گلیفوسیت در کاهش وزن خشک علف‌های‌هرز چند ساله‌ مؤثرتر بود. استفاده از علفکش‌های پیش‌رویشی باعث کاهش وزن خشک بیشتر در علف‌های‌هرز دائمی شد.