تأثیر سطوح مختلف پربیوتیک مانان‌‌الیگوساکارید بر شاخص‌های رشد، تغذیه، بازماندگی و ترکیب لاشه در میگوی وانامی (Litopenaeus vannamei)

Abstract

<strong>چکیده</strong> در این پژوهش، اثر سطوح مختلف پربیوتیک مانان‌الیگوساکارید بر میزان رشد، بازماندگی و ترکیب لاشه در میگوی وانامی (<em>Litopenaeus vannamei</em>) مورد بررسی قرار گرفت. ‌میگوها با میانگین وزنی 12/0±5/2 گرم و با تراکم 25 قطعه در حوضچه‌های فایبرگلاس به‌مدت 51 روز مورد تغذیه قرار گرفتند. در این آزمایش از طرح کاملاً تصادفی شامل سطوح صفر (شاهد)، 5/1، 3 و 5/4 گرم مانان‌الیگوساکارید به‌ازای هر کیلوگرم جیره با میزان پروتئین 7/38 درصد و چربی حاوی 85/3 درصد استفاده شد. نتایج به‌دست آمده بیانگر تفاوت معنی‌دار از نظر میزان رشد و کارایی تغذیه در بین تیمارها بود (05/0P<). بیش‌ترین عملکرد رشد و تغذیه در میگوهای تغذیه شده با سطح 3 گرم مانان‌الیگوساکارید به‌ازای هر کیلوگرم غذا مشاهده شد. از نظر بازماندگی تفاوت معنی‌داری بین تیمارها مشاهده نگردید (05/0P>). نتایج آنالیز لاشه نشان داد که با افزایش سطح مانان‌الیگوساکارید در جیره میزان پروتئین لاشه نیز افزایش یافت. در مجموع چنین نتیجه‌گیری می‌شود که افزودن 3 گرم مانان‌الیگوساکارید به‌ازای هر کیلوگرم جیره می‌تواند بر رشد و بازماندگی میگوی وانامی مؤثر واقع شود.