معناباختگى در مجموعه داستان "سنگر و قمقمه‏ هاى خالى"

Abstract

ادبیات معناباخته، یکى از جریان‏هاى ادبى معاصر است که بر پایه نگاه یأس آلود و بدبینانه نسبت به انسان و هستى شکل گرفته است. این جریان، تقریبا همزمان با غرب، در طىّ دو دوره استیلاى استبداد رضاشاه و بعد از آن در جریان وقوع کودتاى 28 مرداد 1332 و شکست جنبش ملى شدن صنعت نفت در ادبیات ایران مجال ظهور پیدا کرد. در داستان‏هاى بهرام صادقى، مؤلفه‏هاى معناباختگى به اشکال گوناگون بى‏هدفى، بى‏ایمانى، بى‏هویّتى، شک و بدبینى، اضطراب، تنهایى، یأس و ناامیدى و مرگ‏اندیشى نمایان مى‏شود و مى‏توان علل و عوامل متعدّد فردى و اجتماعى، براى بروز آن در نظر گرفت. در این پژوهش، سعى شده است مؤلفه‏هاى بحران معنا و عوامل و اشکال بروز آن‏ها در آثار بهرام صادقى با تکیه بر مجموعه "سنگر و قمقمه‏هاى خالى" مورد تحلیل و بررسى قرار گیرد.