تأثیر خشکی ناحیه‌ای و کم آبیاری بر خصوصیات رشدی گوجه‌فرنگی

Abstract

کم‌آبیاری یکی از روش‌های بهینه‌سازی مصرف آب در اراضی فاریاب است. بدین‌منظور آزمایشی به‌صورت کرت‌های خرد‌شده در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در سه تکرار روی گوجه‌فرنگی رقم فلات در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه فردوسی مشهد در سال 97-1396 اجرا شد. عامل اصلی شامل سه روش‌ آبیاری (آبیاری متداول، خشک‌کردن جزئی منطقه ریشه به‌طور ثابت و خشک‌کردن جزئی منطقه ریشه به‌طور متغیر) و سه سطح کم‌آبیاری (50، 75 و 100 درصد نیاز آبی) بود. نتایج نشان داد که بیش‌ترین میزان رنگ‌دانه‌های فتوسنتزی در تیمار خشک‌کردن جزئی منطقه ریشه به‌طور متغیر و کمترین آن در روش خشک‌کردن جزئی منطقه ریشه به‌طور ثابت مشاهده شد. بیش‌ترین ارتفاع بوته در روش خشک‌کردن جزئی منطقه ریشه به‌طور ثابت با ارتفاع 8/68 سانتی‌متر مشاهده شد. نتایج نشان داد که بیشترین شاخص سطح‌برگ (15/2)، وزن ساقه خشک (5/76 گرم در بوته)، وزن خشک برگ (6/72 گرم در بوته)، عملکرد میوه (50/4 کیلوگرم در مترمربع) مربوط به تیمار 100 درصد نیاز آبی بود. بر اساس نتایج آزمایش، بیشترین صفات مذکور به‌ترتیب در آبیاری متداول، خشک‌کردن جزئی منطقه ریشه به‌طور ثابت و خشک‌کردن جزئی منطقه ریشه به‌طور متغیر مشاهده شد و روش خشک‌کردن جزئی منطقه ریشه به‌طور ثابت نسبت به خشک‌کردن جزئی منطقه ریشه به‌طور متغیر عملکرد بیشتری داشت.