بررسی ارتباط بین شاخص توانایی انجام کار و عوامل استرس‌زای شغلی در پرستاران بیمارستان‌های منتخب پلیس

Abstract

مقدمه: ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ اﻧﺠﺎم ﻛﺎر به معنای درﺟﻪ ایی تعریف می‌شود ﻛﻪ در آن فرد ﺑﺮ اﺳﺎس ﺳﻄﺢ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﻮد از ﻧﻈﺮ ﻓﻴﺰﻳﻜﻲ ﻳﺎ ذﻫﻨﻲ ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺑﺎ ﻧﻴﺎزﻫﺎی ﺷﻐﻠﻲ ﺧﻮد ﺳﺎزﮔﺎر ﺷﻮد. این شاخص می‌تواند تحت تاثیر عوامل متعدد فردی و شغلی قرار گیرد. مطالعه حاضر جهت تعیین مهم‌ترین عوامل مهم استرس‌زای شغلی و بررسی ارتباط آن‌ها با توانایی انجام کار در پرستاران صورت گرفت. مواد و روش‌ها: مطالعه مقطعی حاضر نتیجه بررسی 103 پرستار 20 تا 40 ساله شاغل در بیمارستان‌های منتخب پلیس بود. استرس شغلی با استفاده از پرسشنامه ارزیابی استرس شغلی که برای کارکنان مراکز بهداشتی و درمانی طراحی شده و دارای 7 بعد بود، ارزیابی شد. توانایی انجام کار هم با استفاده از شاخص توانایی انجام کار اندازه‌گیری شد و نمره ی کلی آن با جمع امتیاز پاسخ‌های داده شده به هفت بعد محاسبه شد. یافته‌ها: 45/6% و 17/5% از پاسخ‌دهندگان ، سطح توانایی انجام کار خود را به ترتیب در سطوح خوب و عالی گزارش نمودند. بر اساس اظهارات فردی اعضای نمونه، کار بیش‌از حد، زندگی شغلی، بوروکراسی و محدودیت‌های زمانی عواملی بودند که بیشترین استرس را در شغل پرستاری ایجاد کردند. یافته‌ها همچنین نشان دادند که میان شاخص توانایی انجام کار و عوامل ضعف در سازماندهی کاری، ارتباط با مافوق، انتظارات نا‌به‌جای بیماران، پاسخ‌گویی 24 ساعته‌، زندگی شغلی و خصوصی، محدودیت زمانی، کاغذ بازی، تهدید‌های قانونی، ‌درگیری با بیماران و خانواده‌های آن‌ها و ارتباط با همکاران رابطه منفی و معناداری وجود داشت. در این مطالعه همچنین مشخص شد که نوبت کاران چرخشی به طور معناداری استرس کلی بیشتری نسبت به کارکنان با شیفت کاری ثابت دارند (0/039=P). نتیجه گیری: استرس شغلی می‌تواند با شاخص توانایی انجام کار ارتباط داشته باشد. در این مطالعه مشاهده شد، پرستاران با شاخص توانایی انجام کار پایین، برخی از فاکتورهای استرس‌زای شغلی را بیشتر از پرستاران با شاخص توانایی انجام کار بالا، درک می‌کنند.