طبقه‌بندی فازی عرصه‌های جنگلی برای طراحی مسیر جاده‌‌ (مطالعه موردی: جنگل‌های لیره‌سر تنکابن)

Abstract

طبقه‌بندی عرصه‌های جنگلی برای تعیین مکان‌های مناسب به‌منظور‌ عبور جاده‌ از اهمیت زیادی در حفاظت و مدیریت جنگلها برخوردار است، اما طبقه‌بندی‌ این عرصه‌ها به‌دلیل تنوع طبقات اغلب با مشکل عدم قطعیت مواجه است. نظریه مجموعه‌‌های فازی روشی برای حل این گونه مشکلات ارائه می‌دهد. هدف از تحقیق حاضر، طبقه‌بندی عرصه جنگل به‌منظور‌ طراحی مسیر جاده‌های جنگلی براساس لایه‌های اطلاعاتی شیب، جهت، خاک‌شناسی، زمین‌شناسی، موجودی سرپای جنگل و تیپ جنگل در بخشی از جنگلهای لیره‌سر استان مازندران با استفاده از نظریه مجموعه‌های فازی است. بنابراین ابتدا توابع عضویت جزیی فازی برای کلیه لایه‌ها تعریف شد و سپس با بکارگیری عملگرهای میانگین هندسی و حداقل، لایه‌های یادشده در دو مرحله با هم ادغام شدند. ارزیابی نقشه نهایی آنتروپی 68 درصد را نشان داد که به معنی عدم قطعیت نسبتاً زیاد در تصمیم‌گیری برای تفکیک طبقات مطلوب و نامطلوب است. بنابراین برای طبقه‌بندی عرصه، روش فازی که در آن نیازی به‌تفکیک صریح مرز‌های طبقات مطلوب و نامطلوب نیست و تغییرات به‌صورت جزیی صورت می‌گیرد، بکار گرفته شد. روش فازی این مزیت را دارد که طراحان جاده‌های جنگلی را قادر می‌سازد تا دامنه‌ای از طبقات را برای عبور جاده مطلوب در نظر بگیرند و نیازی نباشد که با عدم قطعیت زیاد طبقات مطلوب و نامطلوب را از هم تفکیک نمایند