مقایسه تاثیر دو پروتکل‌ متفاوت گرم کردن کششی بر برخی از عوامل آمادگی جسمانی بازیکنان فوتبال جوان

Abstract

برای دستیابی به پیشرفت‌های مضاعف در ورزش حرفه‌ای بررسی پروتکل‌های جدید تمرینی بویژه استفاده از اثر تمرین گرم کردن کششی بر فاکتورهای آمادگی جسمانی ضروری می‌باشد. پژوهش حاضر با هدف مقایسة پروتکل گرم کردن همزمان کشش ایستا-پویا قبل از تمرین تناوبی شدید هوازی و تمرین تناوبی فوتبال بر عوامل آمادگی جسمانی بازیکنان جوان فوتبال انجام شد. 24 بازیکن فوتبال جوان(3±18سال،سن،4±176سانتی‌متر قد و 4±68کیلوگرم وزن) انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 12نفره قرار گرفتند. تمرینات به مدت 6هفته، شش جلسه در هفته (سه روز متوالی تمرین و یک روز استراحت) و هر جلسه به مدت 60دقیقه انجام شد.یک؛ شامل تمرین گرم کردن کشش هم‌زمان ایستا و پویا 8ثانیه‌ای سپس اجرای 4نوبت دویدن 4دقیقه‌ای با شدت 95درصد ضربان بیشینه بود و تمرین گروه دوم؛ شامل تمرین گرم کردن کشش هم‌زمان ایستا و پویا 15ثانیه‌ای سپس اجرای 4نوبت 4دقیقه‌ای بازی فوتبال در زمین کوچک بود. قبل و بعد از دوره؛شاخص های انعطاف‌پذیری، دوی سرعت، توان انفجاری، چابکی،درصد چربی زیر جلدی آزمودنی ها ارزیابی شد. یافته‌های تحقیق نشان داد، دو مدل تمرین گرم کردن موجب افزایش معنی‌داری انعطاف‌پذیری، توان بی‌هوازی، سرعت و چابکی، و کاهش معنی‌داری در درصد چربی زیرپوستی شد(05/0p≤).با این حال، رکورد توان بی‌هوازی و انعطاف پذیری، درگروه دوم درقیاس با گروه اول، به میزان بیشتری افزایش یافت(05/0p≤).به طور کلی اجرای تمرین هوازی شدید و بازی در زمین‌های کوچک پس ازپروتکل گرم کردن کششی بادوره‌های زمانی منتخب باعث توسعه ویژگی‌های زیست حرکتی آزمودنی‌ها به خصوص پس ازکشش 15ثانیه‌ای شد، و نقش مؤثری دربهبود انعطاف پذیری،چابکی، توان و سرعت آزمودنی‌ها دارد.