بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر امید به زندگی سالمندان

Abstract

فرایند اجتناب ­ناپذیر پیری بدون شک آغاز می­شود. انسان­ها طی فرایند زیستی، با مرحله­ای به نام سالمندی روبه رو می­شوند. امید به زندگی در بدو تولد، معرف متوسط سال‌هایی است که یک نوزاد زنده به دنیا آمده عمر خواهد کرد، به‌شرط آنکه احتمال مرگ او برای سال‌های آینده‌ زندگی مانند انسان‌های زمان حال باشد. درمان­های مختلفی برای افزایش میزان امید به زندگی به کاربرده شده است. از جمله این درمان­ها می­توان به درمان متمرکز بر شفقت اشاره نمود. بنابراین هدف پژوهش حاضر اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر امید به زندگی سالمندان بود. روش پژوهش از نوع نیمه­آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش کلیه سالمندان مقیم خانه سالمندان شهر کرج در سال 1397 بودند. حجم نمونه پژوهش حاضر شامل 30 نفر (15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل) بود که با روش نمونه‌گیری در دسترس و با توجه به ملاک ­های ورود به مطالعه انتخاب شدند. گروه آزمایش درمان متمرکز بر شفقت را در 8 جلسه دریافت کردند، درحالی‌که گروه کنترل درمانی را دریافت نکردند. داده‌ها با تحلیل کوواریانس تک متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نتایج نشان داد که درمان متمرکز بر شفقت در افزایش امید به زندگی مؤثر است (001/0>P). طبق یافته‌های این مطالعه می‌توان گفت درمان متمرکز بر شفقت می‌تواند تأثیرگذاری مناسبی جهت افزایش امید به زندگی سالمندان داشته باشد. در نهایت، با توجه به نتایج پژوهش و تجربیات پژوهشگر در حین کار با سالمندان پیشنهاد می‌شود در پژوهش‌های آینده تأثیر درمان متمرکز بر شفقت بر اختلالات دیگر سالمندان به ویژه افسردگی و اضطراب بررسی شود.