اثربخشی امیددرمانی بر خوش بینی اسلامی و شادکامی در سالمندان

Abstract

<span>کیفیت زندگی این مرحله ضرورتی اجتماعی است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی امیددرمانی بر خوش‌بینی اسلامی و شادکامی در سالمندان شهر اهواز بود. پژوهش حاضر به روش نیمه­آزمایشی از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش سالمندان تحت پوشش کمیته امداد شهر اهواز بودند و حجم نمونه شامل 30 نفر از سالمندان بودند که به شیوه نمونه ­گیری هدفمند با کسب کمترین نمره در آزمون امید به زندگی انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دو گروه (15 نفر مداخله و 15 نفر گواه) قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خوش‌بینی اسلامی نوری و بی­ریا، پرسشنامه شادکامی آکسفورد و پرسش‌نامه امید به زندگی اسنایدر می‌باشد. گروه مداخله در 8 جلسه امید درمانی بر اساس نظریه امید اسنایدر شرکت کردند که گروه گواه در آن شرکت نداشتند. داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس با نرم افزار SPSS نسخه 24 تحلیل شد. نتایج تحلیل کواریانس تفاوت معناداری در میانگین نمرات خوش‌بینی اسلامی بین گروه مداخله و گواه (001/0P<) و مقیاس‌های آن و در میانگین نمرات شادکامی (001/0P<) را نشان داد. بنابراین امیددرمانی موجب افزایش خوش‌بینی اسلامی و مقیاس‌های آن و شادکامی در سالمندان شده است. بر اساس یافته‌های پژوهش، آموزش امیددرمانی در افزایش خوش‌بینی اسلامی و شادکامی مؤثر بوده و بنابراین توصیه می‌شود در مراکز نگهداری از سالمندان به امیددرمانی توجه شود.</span>