شبکه حالت پیش‌فرض مغز: مروری بر تاریخچه، ساختار تشریحی و کارکردها

Abstract

شبکه حالت پیش‌فرض مغز (DMN) یکی از سیستم‌های مغزی در مقیاس بزرگ است که از نظر تشریحی به‌خوبی تعریف شده است. این شبکه که در حالت استراحت فعالیت بیشتری نشان می‌دهد، با پردازش افکار مستقل از محرک، افکار خودارجاعی و یادآوری خاطرات زندگی‌نامه‌ای مرتبط است. نواحی اصلی شبکه DMN شامل قشر پیش‌پیشانی میانی (mPFC)، قشر سینگولیت خلفی (PCC)، قشر آهیانه‌ای پایینی (IPL)، قشر گیجگاهی جانبی (LTC) و ساختار هیپوکامپال (HF) هستند. این شبکه از دو زیرسیستم تشکیل شده است: زیرسیستم لوب گیجگاهی میانی که داده‌هایی از تجارب قبلی فرد در اختیار می‌گذارد و زیرسیستم پیش‌پیشانی میانی که از این اطلاعات برای ایجاد افکار مستقل از محرک و مربوط به خود استفاده می­کند. مطالعات نشان می‌دهند که شبکه حالت پیش‌فرض در مقابل تجارب مختلف انعطاف­پذیری دارد و کارکرد آن در بعضی از بیماری­ها و اختلالات همچون اسکیزوفرنی، افسردگی، طیف اُتیسم و آلزایمر تغییر کرده است. از‌سوی‌دیگر، این شبکه به درمان‌های زیستی و روان‌شناختی پاسخ می‌دهد. در این مقاله پس از مروری بر تاریخچه و ساختار تشریحی شبکه حالت پیش‌فرض مغز، به کارکردها، تغییرات بهنجار طی تحول و تغییرات آن در انواع بیماری‌ها و اختلالات می‌پردازیم و در نهایت، مروری بر کاربردهای بالینی این یافته‌ها در زمینه درمان خواهیم داشت.