تحلیل جامعه ‏شناختی گرایش به جابه‏ جایی سکونتی در بافت قدیم خمینی ‏شهر

Abstract

جابه‏جایی‏ها به مثابه پارادایم معاصر در علوم اجتماعی، ناظر به بررسی جابه‏جایی افراد، ایده‏ها و اشیا و همچنین دلالت‏های اجتماعی گسترده‏تر این جابه‏جایی‏هاست. جابه‏جایی‏های سکونتی درون شهری به مثابه یکی از انواع بسیار متداول جابه‏جایی، عامل مهمی در ایجاد تغییرات اساسی در حوزه‏های مختلف شهری است. تغییر محل سکونت در درون شهرها نقش مهمی در تغییر نظام‏های شهری و ساختار فضایی شهری دارد. عوامل مختلفی در سطح فردی، اجتماعی، کالبدی، فضایی، اقتصادی، فرهنگی و ترکیبی از آنها زمینه‏ساز این جابه‏جایی‏هاست. این پژوهش به صورت پیمایشی بر روی 240 پاسخگوی ساکن در محله‏های قدیمی خمینی‏شهر با هدف سنجش میزان گرایش به نقل مکان به محله‏های جدید شهر و شناسایی عوامل مؤثر بر آن صورت گرفته است. نتایج نشان می‏دهد که در مجموع ساکنان این محله‏ها گرایش متوسطی به جابه‏جایی دارند، اما نهایتاً حدود 65% تمایل خود و خانواده‏شان را برای جابه‏جایی به محله‏های جدید ابراز کرده‏اند. نتایح تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی نشان می‏دهد که سه متغیر رضامندی از محل سکونت و سرمایه اجتماعی و اهمیت حفظ حریم خصوصی، وزن بیشتری در تبیین گرایش به جابه‏جایی به محله‏های جدید در خمینی‏شهر دارد. نتایج رگرسیون لجستیک نیز مؤید نتایج مذکور است.