اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر خودتنظیمی و خودکارآمدی دانش آموزان

Abstract

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر خودتنظیمی و خودکارآمدی دانش آموزان شهر تهران در سال 1397 بود. روش مورد استفاده در این پژوهش برحسب هدف کاربردی و از نظر گردآوری داده‌ها از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و گمارش تصادفی آزمودنی‌ها بود. جامعه آماری شامل کلیه‌ی دانش‌آموز دختر مقطع دوم دوره متوسطه بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی تعداد 24 نفراز دانش‌آموزان در دو گروه آزمایش (12 نفر) و کنترل (12 نفر) به عنوان حجم نمونه در نظر گرفته شد. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه آموزش مهارت‌های زندگی دیدند و گروه کنترل هیچ‌گونه درمانی دریافت نکردند. به منظور گردآوری اطلاعات از دو پرسشنامه خودتنظیمی پینتریچ و همکاران (1991) و پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران (1982) استفاده شد. به منظور سنجش پایایی پرسشنامه‌ از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد و مقدار این ضریب برای هر دو پرسشنامه بالای 0.7 به‌دست آمد. هم‌چنین به منظور سنجش روایی از روایی محتوا استفاده شد که برای این منظور پرسشنامه‌ به تأیید متخصصین مربوطه رسید. تجزیه‌ و تحلیل اطلاعات به‌دست آمده از اجرای پرسشنامه‌ها از طریق نرم‌افزار SPSS در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل کوواریانس) انجام پذیرفت. یافته‌ها نشان داد، آموزش مهارت‌های زندگی باعث افزایش خودتنظیمی دانش آموزان شده، هم‌چنین براساس نتایج یافته‌ها، آموزش مهارت‌های زندگی باعث افزایش خودکارآمدی در دانش‌آموزان شد. بنابراین به نظر می‌رسد، آموزش مهارت‌های زندگی می‌تواند باعث ارتقا خودتنظیمی دانش‌آموزان شده و تکنیک‌های موثری را برای افزایش خودکارآمدی ارایه کند.