بررسی میزان اثربخشی خودگوئی‏های درونی مثبت بر افزایش باورهای خودکارآمدی عمومی زنان

Abstract

این‏پژوهش به‏منظور، بررسی اثربخشی خودگوئی‏های‏درونی مثبت بر افزایش‏میزان باورهای خودکارآمدی عمومی زنان انجام گرفته است. ابزاری که در این پژوهش مورد استفاده قرارگرفته‌ است، مقیاس خودکارآمدی عمومی (GSE) شرر و همکاران (1982) است که ضریب پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ برای خرده مقیاسهای خودکارآمدی عمومی و اجتماعی به ترتیب 86/0 و 71/0 گزارش شده‌است. جامعه آماری پژوهش، زنان متأهل مراجعه کننده به مرکز آموزش خانواده کمیته امداد امام خمینی(ره) غرب استان تهران بودند. از بین مراجعه‏کنندگانی که پس از فراخوان مرکز در تیرماه 86، داوطلب شرکت در دوره آموزشی شدند، پس از مصاحبه اولیه وکسب اطمینان از علاقه و تعهد آنها نسبت به شرکت در تمام جلسات، 24 نفر به‏طور‏تصادفی انتخاب‏شدند که در دو‏گروه 12نفر کنترل و آزمایش به‏صورت تصادفی جایگزین شدند. سپس، اعضای دو گروه به پرسشنامه خود کارآمدی عمومی پاسخ دادند. آنگاه گروه کنترل در نوبت انتظار قرار گرفته و گروه آزمایش طی 8 جلسه یک ساعت و نیمی در برنامه آموزش خودگوئی‏های درونی مثبت برمبنای مفاهیم مکتب شناخت‏درمانی شرکت کردند. پس از آن، از هردوگروه پس‏آزمون به عمل آمد و داده‌های حاصله توسط آزمون t برای مقایسه میانگین‏های دو گروه مستقل مورد تجزیه و تحلیل واقع گردید. نتیجه پژوهش نشان داد که آموزش خودگوییهای مثبت در افزایش میزان باورهای خودکارآمدی عمومی زنان مورد نظر مؤثر بوده‌است.