استفاده از الکترولیز در ارتقای راهبری راکتورهای بی‌هوازی

Abstract

مشکلات معتنی‌به راهبری راکتورهای بی‌هوازی به دلیل حساسیت بالا به شرایط محیطی و برقراری شرایط اسیدی، لزوم دستیابی به راهکارهای کارآمد در راستای حفظ پایداری فرایند و بهبود عملیات بهره‌برداری را مشهود می‌سازد. در این تحقیق، براساس نتایج بررسی‌های اولیه درخصوص مشخصات و مشکلات عملکردی راکتورهای بافلدار بی‌هوازی در مقیاس آزمایشگاهی، تأثیر استفاده از الکترولیز شیمیایی بر رفع اختلالات مشاهده شده در راکتورهای بی‌هوازی در زمینة احیای pH و بازدة حذف جامدات محلول مورد آزمایش قرار گرفت. همچنین، مشخصه‌های اصلی راهبری مورد بررسی شامل مدت زمان الکترولیز و ولتاژ تحت شرایط مختلف راهبری هستند. مطابق بررسی‌های انجام شده در بشرهای آزمایشگاهی یک‌لیتری حاوی فاضلاب شهری و لجن بی‌هوازی، تحت شرایط ناپیوسته و کنترل شده جریان، در مدت زمان 2 الی 3 ساعت و با ولتاژ 8 الی 12 ولت، بازدة حذف جامدات محلول در شرایط بی‌هوازی به 30 تا 40 درصد ارتقا می‌یابد. همچنین pH فاضلاب در شرایط اسیدی در این مدت زمان و بدون افزودن مواد شیمیایی از مقادیر اولیه 5/5 و 5/6 به ترتیب به 5/7 و 8 افزایش می‌یابد. در این شرایط و در تصفیه فاضلاب شهری به‌طور متوسط COD کل خروجی به 82 میلی‌گرم بر لیتر و TSS پساب به 72 میلی‌گرم بر لیتر می‌رسد که در مقایسه با متوسط کارامدی راکتور بافلدار بی‌هوازی، تصفیة فاضلاب شهری تا 10 درصد ازعملکرد مناسب‌تری برخوردار است. بنابراین، این روش می‌تواند گزینه مناسبی برای ارتقای این واحدها و راکتورهای مشابه محسوب شود.