سنت نبوى در مقابله با تروریسم

Abstract

آنچه امروزه از آن به عنوان ترور نام برده مى شود, سابقه اى دو هزار ساله دارد که به نقل تاریخ معتبر از سوى فرقه سیکارى, 1 از یهودیان افراطى قرن اول میلادى, و با انگیزه هاى مذهبى آغاز شد. تداوم چنین اعمالى در قرون بعد و تا دوران معاصر از جهت انگیزه, روش هاى اقدام, اهداف و ابزارها, تنوع و پیچیدگى هاى زیادى داشته است. در تاریخ مکتوب اسلام, در نقل هاى شیعه و اهل سنت, مواردى به پیامبر اسلام (ص) نسبت داده شده است که شائبه صدق ترور را نزد برخى ایجاد کرده است. اسناد معتبر شیعه و اهل سنت حکایت از آن دارد که علاوه بر نهى و ممنوعیت شرعى ترور با عنوان هایى مانند فتک, ارهاب و اغتیال در سنت نبوى, شخص پیامبر با اقدامات مدنى و عقد پیمان هاى برادرى و همزیستى میان مسلمانان ـ مهاجرین و انصار ـ و طوایف یهود, بخصوص سه طایفه بزرگ بنى قینقاع, بنى قریظه و بنى نضیر, در ایجاد و حفظ امنیت عموم شهروندان اعم از مسلمان و غیرمسلمان اصرار داشت. از سوى دیگر, موارد منقول در خصوص برخى اقدامات در حذف چند تن از سران یهود معارض در زمان پیامبر, علاوه بر ضعف سندى و عدم قابلیت استناد اقدامات به شخص پیامبر, اصولاً فاقد صدق عنوان ترور و اعمال تروریستى است و باید در قلمرو اقدامات جنگى و قواعد مربوط به زمان جنگ مورد بررسى قرار گیرد. به قتل رساندن مخالفان در عصر پیامبر, اقدامى کاملاً مشروع بوده است, اما پیامبر اسلام با وضع قواعد اخلاقى و نهى شرعى به صورت اکید از شیوع چنین اقداماتى نزد مسلمانان جلوگیرى کرد.