تعیین غلظت سرب بافت سینه و کبد مرغ در تعدادی از مزارع پرورش طیور گوشتی استان‌های قم و سمنان

Abstract

آلودگی منابع پروتئینی حیوانی به فلزات سنگین یک تهدید بزرگ برای انسان بوده و چنانچه حیوانات به‌مدت طولانی در معرض این فلزات قرار گیرند، متحمل اثرات زیان­باری خواهند شد. پرندگان به آلاینده­های محیط‌زیست حساس­تر از سایر مهره­داران هستند<strong>. </strong>مطالعه با هدف تعیین غلظت سرب در بافت سینه و کبد مرغ در بعضی از مزارع پرورش طیور استان­های قم و سمنان صورت گرفت. مجموعاً 50 نمونه از مزارع پرورش طیور در حال تولید به‌صورت تصادفی انتخاب گردید و پس از انجام هضم اسیدی، میزان غلظت سرب آن­ها توسط دستگاه جذب اتمی با کوره اندازه­گیری شد. بر اساس آنالیز آماری تفاوت معنی­داری بین شهر‌ها دیده نمی­شود. مقایسه میان حد مجاز استاندارد بین­المللی سرب در بافت مرغ (1/0 میلی­گرم بر کیلوگرم) با مجموع نمونه­های عضله کبد (08/0± 40/0 میلی­گرم بر کیلوگرم) و عضله سینه (07/0± 28/0 میلی­گرم بر کیلوگرم) به‌دست‌آمده در مطالعه حاضر، تفاوت معنی­داری را نشان می­دهد (05/0>P). آلودگی سرب بافت­های خوراکی مرغ یک خطر بالقوه برای سلامت را نشان می­دهند، به­ویژه برای کودکان، افراد با سنین حساس و بانوان باردار که ممکن است بارها مصرف کرده و میزان سرب بالاتر از توصیه شده در روز را وارد بدن کنند. نتایج مطالعه حاضر بسیار بالاتر از <em>مقدار تخمینی جذب شده هر عنصر</em> توصیه شده برای گوشت مرغ می­باشد، لذا آلودگی سرب بافت­های خوراکی مرغ یک خطر بالقوه برای سلامت را نشان می­دهند، به‌همین دلیل نظارت بر غلظت این عنصر و توجه بیشتر به آن از الزامات بهداشت می‌باشد.