بررسی اثربخشی روان درمانی بدنی بر ارتقای قابلیت حافظه‌ی کاری و سطح بازداری دانش آموزان ابتدایی

Abstract

<strong>مقدمه:</strong> این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی روان‌درمانی بدنی بر ارتقای قابلیت حافظه‌ی کاری و سطح بازداری دانش‌آموزان ابتدایی انجام شده است. <strong> </strong><strong>روش کار:</strong> جامعه‌ی آماری این کارآزمایی بالینی شامل تمام دانش‌آموزان ابتدایی مدارس عادی شهر مشهد با دامنه‌ی سنی 12-7 سال بود که در سال 98-1397 مشغول به تحصیل بودند. 44 نفر دانش‌آموز از 4 مدرسه‌ی دولتی (دو دخترانه- دو پسرانه) با استفاده از روش نمونه‌گیری داوطلبانه و هدفمند انتخاب و در دو گروه (12 نفر پسر و 10 نفر دختر در گروه آزمون، 11 نفر پسر و 11 نفر دختر در گروه شاهد) به صورت تصادفی قرار گرفتند. دوره‌ی روان درمانی بدنی برای گروه آزمون در 36 جلسه 60 دقیقه‌ای به مدت 3 ماه ارایه گردید و در این مدت گروه شاهد در لیست انتظار قرار گرفت. ابزار سنجش شامل آزمون‌های رایانه‌ای حافظه کاری (N-back) و برو- نرو (Go no Go) بودند. داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS و t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. <strong>یافته ها:</strong> دانش‌آموزان گروه آزمون در مولفه‌های تعداد پاسخ های صحیح و تعداد پاسخ‌های نادرست، تعداد خطای ارائه و بازداری، در آزمون‌های رایانه‌ای حافظه‌ی کاری و برو- نرو، به شکل معنی داری نسبت به گروه شاهد عملکرد بهتری داشتند (005/0=P) اما مولفه‌ی میانگین زمان در آزمون رایانه‌ای برو- نرو معنی‌دار نشد (17/0=P). <strong>نتیجه گیری:</strong> بنا بر نتایج، به نظر می رسد روان‌درمانی بدنی می‌تواند روش موثری برای ارتقاء قابلیت حافظه‌ی کاری و سطح بازداری دانش‌آموزان ابتدایی باشد.