بررسی عملکرد و بهینه سازی جانمایی روش‌های نوین مدیریتی (LID-BMP) در بهبود کمیت رواناب سطحی شهر تهران-مطالعه موردی منطقه 22

Abstract

این تحقیق مدیریت خطرپذیری سیلاب شهری را با به‌کارگیری روش‌های نوین مدیریتی شامل اجرای ترانشه های نفوذ، مخازن نگهداشت دائمی زیستی و روسازی‌های نفوذپذیر در شبکه جمع‌آوری آب‌های سطحی ارائه می‌نماید. مدل بهینه‌سازی چندهدفه ارائه شده در این تحقیق با استفاده از الگوریتمMOPSO چندهدفه توسعه‌یافته که با مدل شبیه‌سازی شبکه جمع‌آوری آب‌های سطحی توسط نرم‌افزار SWMM ترکیب شده است. کاربرد روش پیشنهادی بر روی مطالعه موردی شبکه جمع‌آوری آب‌های سطحی منطقه 22 تهران تشریح شده است که شامل چهار سناریو مختلف می باشد؛ سناریو اول به بررسی عملکرد روش های نوین مدیریتی در بهبود کمیت رواناب سطحی بدون استفاده از BMP پرداخته شده است و سناریوهای دوم، سوم و چهارم به ترتیب از BMP های شامل ترانشه نفوذ، مخازن نگهداشت دائمی زیستی و روسازی نفوذپذیر، که در شش، چهار و دو درصد از زیر حوضه‌ها برای دوره بازگشت دو، پنج و 10ساله اعمال شده، استفاده‌ گردیده است. نتایج مدل‌سازی نشان می‌دهد که مخازن نگهداشت زیستی نسبت به ترانشه های نفوذ و روسازی‌های نفوذپذیر، توانایی بیشتری در کاهش دبی پیک دارد. همچنین با افزایشی دوره بازگشت از تاثیر BMPs کاسته می شود بطوری که مخازن نگهداشت زیستی 10% بیشتر از ترانشه‌های نفوذ و حدود20% بیشتر از روسازی‌های نفوذ پذیر در کاهش دبی پیک تاثیر گذار می باشند. هدف مدل بهینه‌سازی کاهش دبی پیک می‌باشد که نتایج نشان می‌دهد به‌کارگیری ترکیب بهینه هر سه رویکرد نوین، منجر به کاهش 51% تا 54% دبی پیک نسبت به موثربخش ترین BMP می‌شود.