بررسی عملکرد تزریق در آبرفت C تهران به روش آزمایشگاهی

Abstract

یکی از روش‌های پایدارسازی زمین به منظور حفر فضاهای زیرزمینی، استفاده از تزریق برای به حداقل رساندن نفوذپذیری و افزایش مقاومت خاک در حین عملیات ساخت است. با توجه به گسترش روزافزون ساخت و ساز مترو و فضاهای زیرزمینی در کشور و امکان برخورد با سازندهای سست، مطالعه اثرات تزریق و پارامترهای مؤثر بر آن در خاک‌های آبرفتی در بستر مناطق شهری ضروری به نظر می‌رسد. در تحقیق حاضر یک مطالعه آزمایشگاهی به منظور بررسی میزان تزریق‌پذیری روی چند خاک منطبق بر دانه‌بندی آبرفت C تهران صورت گرفته است. نمونه‌های ساخته شده استوانه‌ای بوده و در دو تراکم 50 و70 درصد تهیه شده‌اند. در این تحقیق در گام نخست با انجام عمل تزریق با دوغاب‌های با نسبت آب به سیمان مختلف و تحت فشارهای متفاوت، میزان تزریق‌پذیری نمونه‌های خاک با توجه به اختلاف وزن نمونه‌ها قبل و بعد از تزریق بررسی شده است و بر این اساس معیاری عددی برای بیان تزریق‌پذیری آبرفت C تهران براساس پارامترهای دانه‌بندی خاک و سیمان، نسبت آب به سیمان دوغاب و درصد ریزدانه خاک و همچنین فشار تزریق و درصد تراکم خاک ارائه گردیده است. در گام بعد با تعیین مقاومت 28 روزه نمونه‌های تزریق شده و مقایسه مقاومت آن‌ها با نمونه‌های شاهد، رابطه‌ای برای پیش‌بینی مقاومت نمونه‌های استوانه‌های با نتیجه تزریق موفق ارائه شده است. در پایان میزان کاهش نفوذپذیری نمونه‌های تزریق شده نسبت به حالت قبل از انجام عمل تزریق با استفاده از آزمایش نفوذپذیری بررسی شده است.