بررسی تحول اندیشه¬ی نصرت رحمانی از رمانتیک فردگرا به رمانتیک جامعه¬گرا

Abstract

محرک اصلی تغییر سبک در هر دوره­ای وقایع سیاسی- اجتماعی است. در ایران، انقلاب مشروطه در کنار تحولاتی که در سطح جامعه­ پدید آورد، در عرصه­ی ادبیات نیز بی­تأثیر نبود و با طرح مضامین اجتماعی، موجب تحول و تغییر سبک ادبا شد. رخدادهای حکومت پهلوی، گرایش به رمانتیک جامعه­گرا و در نتیجه تغییر سبک را در اشعار و برخی آثار گسترده­تر کرد. رمانتیسم در واقع مکتبی ادبی­است که به برتری احساس و تخیل بر استدلال و تعقل تأکید دارد. این مکتب دارای دو شاخه­ی فردی و احساسی(پرداختن به عوالم شخصی) و اجتماعی(انعکاس وقایع جامعه وتلاش برای تغییر اجتماع) است. نصرت رحمانی از پیشروان جریــان شعــریرمانتیک جامعه­گــرا در دوره­ی معاصر و از روشنفکـرانسرخورده­ی پس از بیست و هشتم مرداد سی و دو بود که حوادث سیاسی- اجتماعی(بخصوص کودتای دهه­ی سی) باعث شد به اجتماع و مردم روی آورد. در نتیجه از این زمان به بعد است که رحمانی بیان و عواطف و احساسات انسانی را مهم­تر از عواطف فردی و شخصی می­داند.این پژوهش برآن است که با تکیه بر اشعار نصرت رحمانی به بررسی تحول اندیشه­ی او از حوزه­ی رمانتیک فردگرا به رمانتیک جامعه­گرا بپردازد و خصیصه­های برجسته­ی رمانتیک فردگرایی و جامعه­گرایی را در اشعار او بکاود و با ذکر شواهد شعری ابعاد و مختصات این مقوله را بنمایاند.