مقایسه روش آنزیمی و روش پیشنهادی سیستم CNCPS در برآورد تجزیه پذیری شکمبه و قابلیت هضم روده‌ای دانه سویا فرآوری شده با دو روش مختلف

Abstract

این آزمایش به منظور مقایسه داده‌های روش آنزیمی- آزمایشگاهی و داده‌های زیر بخش‌های نیتروژن‌دار در تخمین پروتئین قابل تجزیه در شکمبه و قابل هضم در روده، در دانه سویا خام، برشته و اکسترود شده انجام شد. برشته کردن و اکسترود کردن نسبت به دانه خام مقدار بخش A، B1 و نیتروژن قابل حل دانه سویا را کاهش و بخش­های B2، B3 و C (به جز در دانه سویا اکسترود شده) را افزایش داد. کمترین مقدار ناپدید شدن شکمبه­ای و پس از شکمبه‌ای پروتئین در دانه سویای برشته شده مشاهده شد. نتایج این آزمایش نشان داد که فرآوری حرارتی به طور مؤثری باعث تغییر در بخش‌های نیتروژن­دار و کاهش تجزیه‌پذیری شکمبه­ای پروتئین دانه سویا شد. همچنین مشاهدات ما نشان داد که همبستگی بسیار بالایی بین داده‌های حاصل از روش آنزیمی- آزمایشگاهی و روش پیشنهادی سیستم کربوهیدرات و پروتئین خالص کرنل در برآورد میزان پروتئین قابل تجزیه در شکمبه (93/0r2=) و قابلیت هضم پس از شکمبه‌ای (96/0r2=) وجود دارد. به نظر می­رسد اکسترود کردن با کاهش بخش C نیتروژن و افزایش قابلیت هضم روده­ای پروتئین غیرقابل تجزیه در شکمبه روش بهتری برای فرآوری دانه سویا به منظور افزایش میزان پروتئین عبوری آن باشد و استفاده از زیربخش‌های نیتروژن‌دار در تخمین میزان پروتئین قابل تجزیه در شکمبه می‌تواند جایگزین مناسبی برای روش‌های آنزیمی معتبر باشد.