بررسی تأثیر ابتلا به پریودنتیت مزمن بر میزان بیان ژن TLR-2 و TLR-4 در بافت لثه ای

Abstract

مقدمه: در عفونت‏های پریودنتال پیش نیاز شروع پاسخ‏های میزبان، شناخت پاتوژن‏‏ها توسط سیستم ایمنی میزبان می‏باشد. خانواده رسپتور‏های Toll-like (TLRs)، مسئول شناسایی ساختار‏های حفظ شده میکروبیال نظیر لیپوپلی ساکارید (LPS) باکتری‏ها می‏باشند و مسیر‏های سیگنال دهنده را که در نهایت منجر به پاسخ‏های ایمنی می‏شود، فعال می‏کنند. هدف از مطالعة حاضر، ارزیابی مقایسه میزان بروز TLR-2 و TLR-4 توسط تکنیک Real-time PCR در بافت لثه‏ای سالم و دچار پریودنتیت مزمن بود. مواد و روش‏ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، که به تصویب کمیته اخلاق رسیده است، بیوپسی‏های لثه از 20 فرد مبتلا به پریودنتیت متوسط تا شدید جمع آوری شد. از هر نفر، 2 نمونة بیوپسی یکی از سایت سالم (mm3≥PD و BOP منفی) و یکی از سایت بیمار <br/> (mm5≤PD و BOP مثبت) برداشته شد. RNA استخراج شده از بیوپسی‏ها پس از ساخت cDNA، تحت آنالیز واکنش زنجیره پلیمراز کمی یا PCR کمی قرار گرفتند تا مقادیر نسبی mRNATLR-2 و TLR-4 در نمونه‏ها مشخص شود. سپس مقادیر نسبی به دست آمده از دو ژن در گروه‏های مختلف، توسط آنالیز آماری ویلکاکسون زوجی با یکدیگر مقایسه شدند. یافته‏ها: سطوح نسبی بیان ژن‏های TLR-2 و TLR-4 در سایت‏های بیمار (به ترتیب 06/2±41/2 و 16/1±25/1) نسبت به سایت‏های سالم (به ترتیب 04/1±91/0 و 60/0±41/0)، به طور معنی‏داری افزایش پیدا کرده بود (01/0<em>P</em><). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه پیشنهاد کنندة این مطلب می‏باشد که بیماری پریودنتال به طور معنی‏داری سبب افزایش بیان ژن TLR-2 و TLR-4 در بافت‏های لثه‏ای می‏گردد.