بررسی سلامت دهان و دندان در کودکان کم توان ذهنی و مقایسه آن با کودکان سالم در شهر اصفهان (ایران)

Abstract

مقدمه: کم‏توان ذهنی یک واژه کلی است و برای اشخاصی به کار می‏رود که تکامل هوشی آنها به طور قابل ملاحظه‏ای پایین‏تر از اشخاص طبیعی است، در نتیجه توانایی آنها برای تطابق با محیطشان محدود می‏شود. مراقبت از دندان‏ها و تامین خدمات دندانپزشکی برای یک فرد کم‏توان ذهنی، نیاز به تطبیق و تنظیم با عامل رشد اجتماعی، هوشی و روحی فرد دارد. دندانپزشک باید روش‏هایی برای برقراری ارتباط و آموزش مناسب و کاهش اضطراب این بیماران تدبیر نماید. هدف کلی تحقیق حاضر مقایسه وضعیت سلامت دهان و دندان کودکان عادی و کم‏توان و هم چنین تاثیر مداخله آموزشی در میزان پلاک دو گروه بود. مواد و روش‏ها:در این مطالعه مقطعی، یک گروه 130 نفری )70 نفر دختر، 60 نفر پسر) از بچه‏های کم‏توان مقطع دبستان با میزان کم توانی کم تا متوسط و یگ گروه 130 نفری )67 نفر دختر، 63 نفر پسر) از کودکان 11-7 ساله مدارس منطقه جی اصفهان، به صورت تصادفی انتخاب شدند. در هر دو گروه قبل از مداخله آموزشی و پس از آن شاخص پلاک اندازه‏گیری شد. جهت بررسی وضعیت سلامت دهان و دندان هر دو گروه از شاخص‏های DMFT، dmft و درمان پوسیدگی دندانی به همراه آنالیز آماری من ویتنی استفاده شد. یافته‏ها:میزان پوسیدگی در گروه عادی 5/93%و در گروه کم‏توان 93% بود. میانگینشاخص DMF در گروه کم‏توان ذهنی 26/0 و در گروه عادی 14/0 و میانگین شاخص dmf در گروه کم‏توان 26/0 و در گروه عادی 51/0 بود. شاخص درمان پوسیدگی دندان‏های شیری در گروه کم‏توان 18/0 و در گروه عادی 97/0 و این شاخص در دندان‏های دائمی در گروه کم‏توان 14/0 و در گروه عادی13/0 بود. شاخص پلاک سیلنس و لو قبل از مسواک زدن در گروه کم‏توان 51/1 و در گروه عادی 64/1 و شاخص پلاک بعد از مسواک زدن در گروه کم‏توان 56/0 و در گروه عادی 41/0 می‏باشد. نتیجه گیری: وضعیت سلامت دهان و دندان دانش آموزان کم‏توان ذهنی در مقطع دبستان در حد کم تا متوسط و مطلوب نیست. بهتر است سیاست گذاران مربوطه در جهت ارتقا و بهبود سیاست‏های سلامت برای این گروه تلاش نمایند.