شرح غزلی از حافظ

Abstract

این نوشته به بهانة شرح غزلی از غزل های شاعر بلندآوازه و ستار ة پرنور و درخشان آسمان<br />ادب ایران خواجه حافظ شیرازی فراهم شد و حاصل مطالعه سالیانی دراز است . شاعر یک<br />لاقبای قلندر در این غزل با ژرف اندیشی با خویشتن خویش از آفرینش رازناک هستی<br />سخن گفته و در خلوت تنهایی و انزوای خود آشکارا حجاب های مادی را کنار زده و در سیر<br />صعودی سلوک به اسراری پی برده و در قالب استعارات، غزل خود را پرداخته است.<br />این غزل از غزل های عرفانی محض خواجه است که به مفهوم آفرینش هستی در ازل اشاره<br />نموده و مشکل آفرنیش را به رشتة عبارت ریخته و با مهارت و استادی ، انسان را مظهر و<br />جلوه گاه نور ذات حق و نمایندة هستی مطلق معرفی کرده است.