پیشنهاد الگوریتم تصمیم‌گیری انتخاب مناطق تحت حفاظت ساحلی-دریایی در جنوب ایران: مطالعة استان هرمزگان

Abstract

با توجه به اهمیت مناطق ساحلی-دریایی و حساسیت بالای آن، طرح‌های مدیریت یکپارچة مناطق ساحلی برای مدیریت و استفادة پایدار از این منابع در سطح جهانی تعریف و تحدید حدود شده است که استفاده از مدل‌های تصمیم‌گیری چندمعیاره، برای نیل به این اهداف معمول است. معیارهای انتخاب این مناطق در ایران، نیاز به بازنگری دارد تا دستورالعملی واحد بر اساس شرایط کنونی تدوین شود. در تحقیق حاضر، نتایج آخرین تحقیقات که اولویت معرف بودن زیستگاه‌ها را با روش AHP و درجة حساسیت نسبت به عوامل بیرونی را با روش ANP تعیین کرده‌اند، تلفیق شده و اولویت نهایی معرف بودن به‌دست آمد. سپس با توجه به اکوریژن‌های تعیین‌شده در تحقیقات پیشین، اولویت زیستگاه‌ها بر اساس اکوریژن‌ها تعیین گردید. سپس وضعیت حفاظتی کدهای نهایی در کل منطقه و در هر اکوریژن به‌دست آمد. نتایج نشان داد که کل منطقة مورد مطالعه از نظر حفاظتی کامل بوده و اکوریژن تنگة هرمز دارای بیشترین تنوع زیستگاهی، بیشترین تنش‌زایی و بهترین وضعیت حفاظتی‌ است. آنالیز حساسیت مدل‌ها، نسبت به تغییر هیچ‌یک از معیارها حساسیتی نشان نداد. از آنجا که بخشی از اکوریژن‌های شمال خلیج‌فارس و مکران در استان هرمزگان قرار ندارند، قضاوت نهایی در مورد آنها انجام نشد. سپس کاربری‌های بالقوه در سطح استان تعریف شده و الگوریتم تصمیم‌گیری برای مناطق ساحلی-دریایی جنوب ایران به‌دست آمد.