ارزیابی روشهای مختلف برداشت برنج در استان گیلان

Abstract

برنج یکی از مهمترین غلات پرمصرف ایران است و نقش مهمی در تأمین امنیت غذایی دارد. باتوجه به ‏‏جمعیت کشور و برای جلوگیری از واردات برنج، کاهش ضایعات در مرحله برداشت ضروری است. چون ‏‏برداشت به روش دستی موجب تأخیر در برداشت محصول و مصادف شدن با باران های آخر فصل و افزایش ‏ضایعات برنج می شود. لذا به نظر می رسد با مکانیزه کردن برداشت برنج این عملیات تسریع شده و ضایعات ‏‏کاهش یابد. چون انتخاب روش برداشت بستگی به عوامل مختلف منطقه دارد برای هر منطقه باید روشهای ‏‏مختلف برداشت در شرایط یکسان مقایسه شوند. برای توصیه بهترین روش برداشت در استان گیلان، روشهای ‏برداشت (دستی، دروگر و کمباین) به عنوان تیمارهای آزمایش و چهار شهر مختلف استان به ‏عنوان بلوک ‏درنظرگرفته شد. پارامترهای ظرفیت مزرعه ای مؤثر، درصد ضایعات کل، درصد ضایعات درو و ‏جمع آوری ‏محصول، تعداد کارگر موردنیاز و هزینه های برداشت تعیین شدند. نتایج نشان داد که تفاوت درصد ‏ضایعات ‏کل در بین تیمارها در سطح پنج درصد و سایر عوامل در سطح یک درصد معنی دار بود (01/0‏‎ < ‎‏P‏). ظرفیت ‏مزرعه ای موثر در برداشت با دروگر بیشتر از ‏روشهای دیگر بود. کمترین درصد ضایعات کل مربوط به برداشت ‏با کمباین (92/1 درصد) بود. هزینه های ‏برداشت به روش دستی 1/95 برابر برداشت با کمباین و 24/2 برابر ‏هزینه برداشت با دروگر بود. در روش ‏دستی 3/98 درصد هزینه های برداشت مربوط به مرحله درو و جمع آوری ‏محصول بود. در زمین هایی که ‏عملیات یکپارچه کردن اراضی انجام شده استفاده از کمباین و در سایر اراضی ‏با مساحت کمتر استفاده از ‏دروگر توصیه می شود. ‏