تاثیر هورمون‌های اسید آبسزیک، پاکلوبوترازول و یونیکونازول بر کنترل گل جالیز مصری(Orobanche aegyptiaca. Pers) و شاخص‌های رشد گوجه‌فرنگی (Lycopersicon esculentum L.)

Abstract

به منظور ارزیابی تاثیر هورمون‌های اسید آبسزیک، پاکلوبوترازول و یونیکونازول بر کنترل گل‌جالیز مصریOrobanche aegyptiaca. Pers) ) و شاخص‌های رشد گوجه‌فرنگی (Lycopersicon esculentum L.)، آزمایشی گلخانه‌ای در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تکرار اجرا شد. تیمارها شامل اسید آبسزیک در 4 سطح (غلظت‌های 1، 3، 5 و 7 میلی‌مولار)، پاکلوبوترازول در 2 سطح (غلظت‌های 1/0 میلی‌مولار و 01/0 میلی‌مولار) و یونیکونازول در 4 سطح (غلظت‌های 1، 2، 3 و 4 میلی‌مولار) و 2 شاهد با و بدون علف‌هرز گل‌جالیز بودند. نتایج نشان داد تیمار 5 و 7 میلی‌مولار اسید آبسزیک، 1/0 میلی‌مولار و01/0 میلی‌مولار پاکلوبوترازول و 3 و 4 میلی‌مولار یونیکونازول باعث کاهش معنی‌داری تعداد گرهک روی ریشه گوجه‌فرنگی، تعداد ساقه گل‌جالیز و وزن خشک گل‌جالیز شدند. اما در مورد صفات گوجه‌فرنگی، تیمار پاکلوبوترازول در هر دو غلظت 1/0 میلی‌مولار و01/0 میلی‌مولار، ماده خشک، ارتفاع و سطح‌برگ گوجه‌فرنگی را کاهش و کمترین مقدار دو صفت نسبت سطح برگ و سطح ویژه برگ را نسبت به شاهد بدون گل‌جالیز ایجاد کرد. در مجموع می‌توان چنین نتیجه گرفت که هورمون اسید آبسزیک در غلظت‌های 5 و 7 میلی‌مولار و یونیکونازول در غلظت‌های 3 و 4 میلی‌مولار نتایج بهتری را در کنترل گل‌جالیز و محدودیت کمتر رشد گوجه‌فرنگی داشتند و در مورد پاکلوبوترازول علی رغم اثر مطلوب در کنترل گل‌جالیز ولی به لحاظ کاهش صفات گوجه‌فرنگی بهتر است غلظت‌های کمتر آن مورد آزمایش قرار گیرد.