روش تلفیق عدم قطعیت و متغیر زبانی در نحوه پاسخ‌گویی و نمره‌دهی پرسش‌نامه‌‌های روان‌شناسی (مطالعه موردی: پرسش‌نامه‌ خلاقیت عابدی)

Abstract

<br /><em>زمینه: روان‌شناسان‌ همواره به دنبال افزایش دقت پرسش‌نامه‌‌های روان‌شناسی بوده‌اند. خلاقیت نیز از موضوع‌های روان‌شناسی است که اندازه‌گیری درست آن بسیار مهم است.</em> <br /><em>هدف: این تحقیق به‌منظور بررسی میزان درستی پاسخ‌گویی و نمره‌دهی مرسوم پرسش‌نامه‌‌های روان‌شناسی انجام شده است. روش پیشنهادی این تحقیق، تلفیق عدم قطعیت و متغیر زبانی نظریه فازی در نحوه پاسخ‌گویی و نمره دهی پرسش‌نامه‌‌های روان‌شناسی است.</em> <br /><em>روش: نمونه مطالعه، پرسش‌نامه‌ خلاقیت عابدی است که 60 سؤال دارد. به‌منظور مقایسه بهتر نتایج، از یک پرسش‌نامه‌ ی پاسخ‌داده‌شده ی فرضی استفاده شد.</em> <br /><em>یافته‌ها: نتایج حاصل از تحلیل پرسش‌نامه‌ به روش مرسوم فاصله ی معناداری با نتایج تحلیلی روش پیشنهادی داشت. به‌طوری‌که نتیجه حاصل از روش پاسخ‌گویی و نمره دهی مرسوم، فرد را در ردیف افراد دارای خلاقیت بسیار کم قرار می‌دهد اما با تلفیق عدم قطعیت و متغیر زبانی نظریه فازی در نحوه پاسخ‌گویی و نمره دهی، فرد در ردیف افراد دارای خلاقیت زیاد قرار گرفت</em><strong><em>.</em></strong> <br /><em>بحث و نتیجه‌گیری: بر این اساس می‌توان نتیجه‌گیری کرد که تلفیق عدم قطعیت و متغیر زبانی نظریه فازی در نحوه پاسخ‌گویی و نمره‌دهی پرسش‌نامه‌‌های روان‌شناسی ضروری است و باعث افزایش دقت اندازه‌گیری می‌شود. همچنین مشخص شد این روش برای تمامی پرسش‌نامه‌‌های روان‌شناسی به‌خصوص پرسش‌نامه‌‌هایی که سؤالات زیادی دارند، قابل‌استفاده است.</em> <br /><em> </em> <br />