حکم فقهی پیاده‌روی برای زیارت قبور اولیای الهی و اماکن مقدّس

Abstract

هرچند فضیلت پیاده‌روی برای زیارت قبر امام علی (ع) و امام حسین (ع) در برخی نصوص روایی منعکس گردیده و فقهای مذهب جعفری با تکیه بر آن به استحباب پیاده‌روی برای زیارت آن دو امام همام (ع) حکم کرده‌اند، ولی استحباب آن برای زیارت سایر قبور معصومان (ع) و امامزادگان (ع) و اماکن مقدس از منظر فقه چندان هویدا نیست؛ زیرا تحقیقی موسّع و یکپارچه در این‌باره صورت نگرفته است. از این رو پرسش از حکم تکلیفی پیاده‌روی برای زیارت قبور مطهر اولیای الهی (ع) و اماکن مقدس، نیازمند پاسخی درخور است. توجه به برخی وجوه و مبانی در شناسایی فضیلت پیاده‌روی برای زیارت، نشان از بدعت نبودن آن و استحباب و فضیلت پیاده‌روی برای زیارت تمام قبور مطهر و اماکن مقدس است. این تحقیق با هدف شناخت حدود و ثُغور ادله و تبیین حکم پیاده‌روی برای زیارت قبور اولیای الهی (ع) و اماکن مقدس انجام شده و نیل به این مَقصد در سایه تحلیل گزاره‌های فقه اسلامی با گرد‌آوری داده‌های کتابخانه‌‌ای میسر است که نتیجه آن، حکم به فضیلت و استحباب پیاده‌روی برای زیارت قبور حضرات معصومین (ع) و فرزندان ایشان (ع) و اماکن مقدس است.