تعیین اندازه طبیعی فواصل و قطعات الکتروکاردیوگرام در گاومیش رودخانه‌ای خوزستان (Bubalus bubalis)

Abstract

استفاده از الکتروکاردیوگرافی یک روش تشخیصی مهم دررابطه با اختلالات قلبی می­باشد. بنابراین، استاندارد نمودن آن در انواع دام و حتی نژادهای مختلف از یک گونه، ضروری خواهد بود، چرا که ویژگی­های مختلف نژادی می­تواند در پارامترهای الکتروکاردیوگرام تغییراتی را ایجاد کند. یکی از پارامترهای الکتروکاردیوگرام، فواصل و قطعات آن است که تعیین مقادیر طبیعی آنها می­تواند به شناسایی اختلالات قلبیبه­ویژه تشخیص آریتمی­ها کمک کند. مطالعه حاضر با هدف تعیین اندازه طبیعی فواصل و قطعات الکتروکاردیوگرام روی 100 رأس گاومیش رودخانه­ای به ظاهر سالم صورت گرفت. به این منظور گاومیش­ها به دو گروه نر و ماده و بر اساس فرمول دندانی نیز به دو گروه سنی کمتر و بیشتر از 5/2 سال تقسیم شدند. پس ازاخذ سابقهو معاینه بالینی، ثبت الکتروکاردیوگرام با استفاده از اشتقاق قاعده ای–رأسی و با بهره بردن از لیدII <strong> </strong>دستگاه الکتروکاردیوگراف و با سرعت 25 میلی­متر بر ثانیه و حساسیت 10 میلی­ولت بر دقیقه صورت گرفت. نتایج نشان داد که میانه±دامنه بین چارکی فواصل P-R، Q-T و R-Rو قطعات PR<strong>،</strong> ST وTP بدون توجه به جنسیت و سن به­ترتیب 03/0± 22/0، 04/0±36/0، 16/0±89/0، 02/12±0/0، 05/0±21/0 و 12/0±30/0 ثانیه بود. آزمون­های آماری نشان­دهنده وجود تفاوت معنی­دار در رابطه با فاصله P-R و قطعه PR در بین دو گروه جنسی و نیز فاصله P-R، فاصله Q-T و قطعه PR در دو گروه سنی بود (05/0<strong>></strong><em>p</em>)<strong>.</strong>به­نظر می­رسد که عواملی مانند نژاد، اقلیم و رفتارهای گاومیش می­تواند روی پارامترهای طبیعی الکتروکاردیوگرام ازجمله فواصل و قطعات آن تاثیر­گذار باشد.