مقایسه تأثیر جمعی ممانتین و متیل فنیدیت با متیل فنیدیت به تنهایی در درمان کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی- کم توجهی

Abstract

<strong>زمینه و</strong><strong>هدف:</strong><span style="text-decoration: underline;"> اختلال بیش فعالی- کم توجهی یک اختلال شایع روانپزشکی در کودکان می­باشد و</span> تشخیص و درمان به موقع این اختلال اهمیت به سزایی در کنترل علایم و پیشگیری مشکلات بعدی کودکان دارد. این مطالعه اثر تجویز ترکیبی ممانتین و متیل فنیدیت در درمان کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی- کم توجهی را بررسی میکند. <strong>روش بررسی:</strong> این مطالعه یک کارآزمایی بالینی دو سو کور است. 36 کودک مبتلا به<span style="text-decoration: underline;"> اختلال بیش فعالی- کم توجهی</span> به روش تصادفی در دو گروه (هر گروه18 نفر) قرار گرفتند. گروه اول متیل فنیدیت و ممانتین و گروه دوم متیل فنیدیت و دارونما دریافت کردند. میزان پاسخ به درمان بر اساس مقیاس کانرز و عوارض جانبی داروها در ابتدای مطالعه و هفته­های 1، 2، 3 و4 مورد ارزیابی قرار گرفتند. <strong>یافته­ها:</strong> نمرات کانرز در ابتدای مطالعه(835/0P=) و پایان هفته اول (136/0P= ) در دو گروه تفاوت معنی­داری با هم نداشتند ولی در پایان هفته دوم، پایان هفته سوم و پایان هفته چهارم در دوگروه تفاوت معنی داری با هم داشتند (002/0 و 001/0 و012/0P=). در گروه ممانتین و متیل فنیدیت از 3/22 به 10 رسید (001/0P<) که به طور معنی داری از گروه دارونما و متیل فنیدیت کمتر بود(از 4/22به 5/13 کاهش یافت) (001/0P<). عوارض در دو گروه تفاوت معنی­داری نداشت(05/0P<). <strong>نتیجه­گیری</strong>: این مطالعه نشان داد که ممانتین همراه متیل فنیدیت در درمان اختلال بیش فعالی-کم توجهی کودکان مؤثرتر از متیل فنیدیت به تنهایی است و نیمرخ عوارض دارویی مشابهی دارد.