«التزام مولانا جلال‌الدین به شریعت، طریقت و حقیقت»

Abstract

غالباً صوفیه، سه مقوله شریعت، طریقت و حقیقت را مقوله­ای واحد، تفکیک ناپذیرو به منزله چراغ راه تلقی کرده ومدعی بودند که طریقت، جز مجاهده در تزکیه نفس و مانع آمدن آن از تعلق خاطر به «ماسوی الله» نیست. ایشان سرآغاز ورود به مرحله حقیقت را شریعت می­دانند و طریقت و حقیقت را بدون شریعت از باب زندقه و الحاد می­شمارند. مولانا جلال­ الدین محمد بلخی عارف قرن هفتم، شریعت را بسان شمعی می­داند که بی نور آن، سلوک در طریقت و رسیدن به حقیقت امکان­پذیر نمی­ تواند بود. وی در آثار خود درباره­ی عدم مغایرت این سه مقوله و وجوب انجام و رعایت آداب و معتقدات و معاملات شریعت و طریقت و حقیقت تأکید دارد. نگارندگان در این مقاله کوشیده­ اند پس از تفکیک نظرات وی در زمینه باورداشت­های او درباره آداب شریعت و لبّ و معنای آن­ها در مقوله طریقت و حقیقت بررسی اجمالی داشته­ باشند